Όπως τα σκέφτομαι

Πλέον έχω μια άλλη ζωή, πιο όμορφη. Τη ζωή του Σαββατοκύριακου. Δύο μέρες που χωράνε όλη την εβδομάδα. Περιμένω πώς και πώς να έρθει το Σαββατόβραδο για να πάρω το δρόμο να σε δω σαν παιδί που πηγαίνει εκδρομή με το σχολείο. Πιο παλιά οι Κυριακές δεν ήταν ποτέ τόσο ωραίες όσο τώρα, που τις περνάω μαζί σου. Χαίρομαι την κάθε μία μικρή στιγμούλα, από το πώς με υποδέχεσαι μέχρι και το πώς με αποχαιρετάς. Ακόμη και όταν είμαστε στα κάτω μας, ακόμη και στη μεγάλη κούραση, στο ζόρι, ακόμη και τότε ξέρω ότι νιώθεις ακριβώς ό,τι νιώθω κι εγώ: το μαζί τα κερδίζει όλα. Δεν έχω αγαπήσει ποτέ με αυτό τον τρόπο στη ζωή μου. Κι όλα όσα περνάμε οι δυο μας, είναι ένα θαύμα που επαναλαμβάνεται κάθε μέρα. Τόσο πολύ, που έχω αρχίσει να ντρέπομαι με τόση ευτυχία. Ούτε ξέρω καν αν την αξίζω αυτή τη χαρά που μου δίνεις ετσι απλόχερα. Κι αυτό το κρακ! που κάνει η καρδιά μου λιώνοντας όταν χαμογελάς, αυτό με κάνει να καταλαβαίνω τι διαφορετικό έχει το σμίξιμό μας. Σ' αγαπώ σαν σύντροφό μου, σαν άντρα μου, αλλά το ίδιο πολύ σ' αγαπώ σαν άνθρωπο. Αν κάποιος σε πειράξει, είναι σαν να πειράζει εμένα. Και εννοείται πως θα πεθάνει :P
Χωρίς εσένα, πια δεν μπορώ να είμαι ούτε εγώ.
Και για εκείνες τις στιγμές που κάθομαι πλάι σου και ξέρω ότι δεν με κοιτάς, αλλά με σκέφτεσαι, μπορώ να σου δώσω όχι μία, αλλά εκατομμύρια ζωές, αρκεί να τις ζήσουμε όλες μαζί.
Με λίγα λόγια, είσαι το άλλο μου μισό και σε λατρεύω

Μείον ένα ακόμη πράγμα από αυτά που πρέπει να έχει κάνει κάθε κορίτσι μέχρι τα 35

Αν όλα πάνε καλά (κυρίως αν δε φρικάρει η αδελφή μου που της έχω φορτώσει όλες τις δουλειές και δεν αποφασίσει να φύγει άρον άρον τρέχοντας για τις Άλπεις τραγουδώντας "Στη στεριά δε ζει το ψάρι"), την Κυριακή το απόγευμα θα είμαι μια λογοδοσμένη/αρραβωνιασμένη. Το "/ ", διότι υπάρχει μια σύγχυση: εμείς για λόγο το ξεκινήσαμε, αλλά όταν το ανακοινώσαμε σε συγγενείς και φίλους, μας είπαν ότι λάθος κάνουμε, αρραβωνιαζόμαστε στην πραγματικότητα και δεν το έχουμε καταλάβει. Χμμμ, μπορεί να είναι κι έτσι, οπότε διατηρώ κι εγώ μια επιφύλαξη.

Όπως και να έχει, οι ετοιμασίες προχωρούν κανονικά (μη φανταστείτε φοβερά και τρομερά πράγματα βέβαια, μόνο οι οικογένειές μας κι εμείς), οι βέρες μας είναι υπέροχες και η διάθεση στα ύψη. Δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο για το βαλάντιό μας, αλλά καλή καρδιά, λεφτά θα υπάρχουν - ναι καλά, κι η Μέρκελ λατρεύει τον Τσίπρα, αλλά το κρύβει για να μην την πουν γιουροκαψούρα).

Αυτό που ήθελα να σας πω, είναι ότι παρόλο που επισήμως πλέον με αναζητεί ο Ερυθρός Σταυρός του blogger, ένιωσα την ανάγκη να μοιραστώ μαζί σας τη χαρά μου και το τρακ μου μπροστά σε ένα γεγονός το οποίο φαινομενικά είναι απλό και τυπικό, οργανώθηκε για τα γονικά, αλλά παρόλα αυτά αποδείχθηκε ότι έχει τη σημασία του. Το νιώθω ότι κάτι αλλάζει, από τη γλυκιά συνενοχή και την αγάπη που μας δένει ακόμη περισσότερο με τον άντρα μου. Είναι κάτι που δεν περίμενα ποτέ πως θα το ζούσα κι είναι από τις πιο όμορφες εμπειρίες.

Εύχομαι σε όλους σας και στον καθένα χωριστά ευτυχία και γαλήνη.

Θα προσπαθήσω να σας γράψω λεπτομέρειες και παραλειπόμενα από τον λόγο/αρραβώνα από Δευτέρα

Φιλιά πολλά

Ο έρωτας στα χρόνια της (χο)λέρας

Αγάπη μου,

Είσαι το πιο πολύτιμο δώρο που μου έκανε η ζωή

Και το καλύτερο είναι ότι ποτέ δε θα σπάσεις, δε θα χαλάσεις και θα είσαι πάντα μαζί μου

Πρώτη φορά το λέω, το θέλω και το πιστεύω

Θέλω να δω αυτό το ταξίδι να συνεχίζεται για πολλά πολλά χρόνια

Θέλω να περάσουμε πρωινά με αγκαλιές στο κρεβάτι και καφέ

Θέλω να σε βλέπω να ξυπνάς αργά αργά και μουρτζούφλικα

Και να μου λες "Ωωωχχ καλημέρα μωρό μου. Καφέ!"

Να σκαρώνεις τραγουδάκια και στιχάκια και μετά να τα εκτελούμε μαζί στο ένα μέτρο

Να με απειλείς ότι θα μου κόψεις τα χέρια, τα πόδια και ό,τι άλλο εξέχει όταν κάνω αστεία σχετικά με το πόσο ωραία ακούγεται το Κοκκινοσκουφίτσα Κλούνει

Να μου λες πάντα ότι το φαγητό είναι καλό, έστω κι αν ξέρω ότι δεν είναι κι ότι το έκανα χλαπάτσα

Αυτά θέλω. Και θέλω και το ασύλληπτο μέχρι τώρα. Θέλω ένα παιδί δικό σου και δικό μου

Με τι θα το ταϊζουμε είναι άλλου παπά ευαγγέλιο βέβαια

Μου έδειξες πόση δύναμη είχα μέσα μου

Και είσαι το μεγαλύτερό μου κίνητρο για να σηκώνομαι το πρωί και να βγαίνω στον κόσμο που μου φαίνεται όλο και πιο άγριος και πιο ξένος

Αλλά όταν είμαι μαζί σου, φτιάχνουμε δικό μας κόσμο, όμορφο και αισιόδοξο και χαρούμενο

Και αισθάνομαι ξανά ολοκαίνουρια

Πέρα όμως από όλα αυτά, αν θέλω να είμαι ειλικρινής, ξέρεις τι μου αρέσει περισσότερο;

Που ακόμη κι αν καθόμαστε μακριά ο ένας από τον άλλο, αισθάνομαι συνέχεια ότι είμαι κολλημένη επάνω σου. Κι ότι ακόμη δεν έχω σταματήσει να ανατριχιάζω λίγο όταν με ακουμπάς. Και που μόνο με το βλέμμα σου με στέλνεις κάπου έξω, στο διάστημα να μαζεύω λουλουδάκια ανάμεσα στα σύννεφα

Σε ευχαριστώ που μου χάρισες αυτό που πάντα ήθελα σαν τρελή, αλλά το φοβόμουν εξίσου σαν τρελή, γιατί δεν ήξερα αν μπορούσα να το καταφέρω: Μια πραγματική, αληθινή, ζεστή σχέση, με όλα τα καλά του κόσμου. Όπου μπορείς κάθε μέρα να νιώθεις ότι χτίζεις κι ένα ακόμη κομματάκι παραπάνω.

Σ' αγαπώ σ' αγαπώ σ' αγαπώ σ' αγαπώ σ' αγαπώ σ' αγαπώ σ' αγαπώ σ' αγαπώ

Αλλά, στο ξαναλέω. Τις Κυριακές φαϊ δεν έχει! Αν θες, υπάρχουν ωραία ντελίβερι, αυτά δηλαδή να μη δουλέψουν;;

Κι επίσης, σημαντικότατο: Εγώ Παναθηναϊκός δεν γίνομαι, τέλος. Με χλωμιάζει το πράσινο, ώχου!

Φιλιά πολλά ζωή μου

Σι γιου λέιτερ

:*

(Είσαι ο μόνος με τον οποίο θα ήθελα να πεινάσω μαζί)

22/11/11

Eι ψιτ!

Σε σένα λέω, που μπορεί να με κοιτάς τώρα από ψηλά

Να ξέρεις ότι σήμερα, 22/11/11, 22 ακριβώς χρόνια από τότε που έφυγες, μας λείπεις ακόμη πολύ. Πάρα πάρα πολύ. Κι ότι όλοι νιώθουμε καλά με αυτό. Οπότε όλα εντάξει. Συνέχισε να κάνεις αυτά που κάνεις και αν υπάρχει πραγματικά τρόπος, θα τα ξαναπούμε κάποια στιγμή "από κοντά". Αλλιώς, ξέρεις εσύ. Κάθε μέρα, καρδιά με καρδιά ;)

Τι να σου κάνω, βιάστηκες κι εσύ. Αχ, αχ!

Με αγάπη

Η κόρη σου

Επετειακά

Έφερες το καλοκαίρι στην ζωή μου.
Σ' αγαπώ και με τιμά απίστευτα που είμαστε μαζί.
Χρόνια μας Πολλά καρδιά μου
Και στον δεύτερό μας χρόνο, θα σου κάνω δώρο μια Μπεράρι :):)

Αγάπη μου, άκου

Αγάπη μου, άκου

Είμαι νευρική

Όταν αγχώνομαι αγγίζω το ταβάνι (από το πήγαινε έλα πάνω κάτω)

Είμαι φοβιτσιάρα

Γκρινιάζω

Κοιμάμαι όπου με αφήσεις

Ώρες ώρες βαριέμαι που ζω

Νιώθω συχνά ενοχική

Δεν ξέρω να μαγειρεύω ντολμαδάκια, ψέμματα σου είπα :( Έχω όμως τη συνταγή :)

Κάποιες στιγμές με πιάνει ανασφάλεια τρελή

Δεν ξέρω να βάφομαι της προκοπής

Η ντουλάπα μου είναι γεμάτη πλατφόρμες που τις σιχαίνεσαι

Είμαι ασύλληπτη τεμπέλα

Δεν μου αρέσει το σφουγγάρισμα

Είμαι Ολυμπιακός

Ονειρεύομαι έναν μικρό γάμο με λίγους φίλους και τους δικούς μου

Μερικές φορές όταν βγαίνουμε με άλλους ψιλοενοχλούμαι

Παρόοοοοοολα αυτά

Άμα αφαιρέσεις τα παραπάνω

Αυτό που μένει

είναι ότι

Σ' αγαπώ πολύ

Κι ότι

με έκανες

το πιο

χαρούμενο

χρυσοψαράκι

μέσα στη γυάλα

της ζωής

¨*************************************************

Δύσκολος καιρός

Είμαι πολύ ερωτευμένη - αυτό νομίζω το έχουν καταλάβει και οι πέτρες πια.

Και πολύ περήφανη που είχα την τύχη να είμαι με έναν άνθρωπο που με έμαθε να ζω και ελπίζω ότι τον έμαθα κι εγώ κάτι (ακούς μωρό μου;;;)

Και μάλλον σας ζαλίζω την οικογένεια με τον τρόπο που διαδηλώνω τη χαρά μου από δω, αλλά δεν θέλω να κάνω αλλιώς, γιατί πραγματικά είμαι εντατικά ευτυχισμένη και βαθιά ικανοποιημένη από την προσωπική μου ζωή. Αυτό θέλω να το γιορτάζω κάθε μέρα (κι έτσι την πληρώνετε εσείς).

Κι ως εδώ καλά. Αλλά όταν περνάς καλά στο σπίτι σου, όταν έχεις εκπληρώσει πάνω κάτω τα θεμελιώδη σου ζητούμενα, τότε έχεις περίσσευμα διάθεσης και χρόνου να κοιτάξεις και λίγο γύρω σου. Και πόσο γαμημένα άτιμο είναι αυτό που κοιτάς να σου μαυρίζει την ψυχή!

Δεν είμαι ηλίθια, ούτε τυφλή. Κι όσο κι αν δεν μου αρέσει να το παραδέχομαι, ούτε μωρό. Την άλλη βδομάδα 35 πια. Το ροζ σύννεφο το εγκατέλειψα καιρό τώρα, από τότε που άρχισε να μπάζει νερά. Κι αν χρησιμοποιώ ροζ γυαλιά πού και πού, είναι ακριβώς γιατί πλέον αρνούμαι να βυθιστώ στη θλίψη. Αυτήν που ίσως κανονικά θα έπρεπε να νιώθω πολύ συχνά τελευταία, μαζί με ανησυχία και οργή για όσα συμβαίνουν σε αυτή τη χώρα, με όλους εμάς ακούσιους θεατές και αμέσως ζημιωθέντες. Σίγουρα έχω ένα σωρό αρνητικά συναισθήματα μέσα μου, δυσκολεύομαι να κοιμηθώ καμιά φορά το βράδυ όπως και πολλοί από εσάς, αναρωτιέμαι τι μέλλον υπάρχει εδώ για μένα, για τους δικούς μου, για όλους μας, φοβάμαι να βρεθώ σε στιγμή αδυναμίας με τις υπάρχουσες συνθήκες, και σε μένα μένει πολύς μήνας στο τέλος του μισθού, η ελπίδα μου τελευταία μοιάζει να ταξιδεύει πάνω σε ακυβέρνητη σχεδία....

Κι άλλα πολλά.

Σέβομαι απεριόριστα όλους εσάς εκεί έξω που έχετε υπερπολλαπλάσιες υποχρεώσεις από τις δικές μου και όμως τα βγάζετε πέρα σαν ήρωες ή σλαλομίστες. Να το ξέρετε, πραγματικά σας σέβομαι από την καρδιά μου. Προσκυνώ κι όσους ξημεροβραδιάζονται στο Σύνταγμα - να εξηγούμαι, όχι αυτούς που ψάχνουν τον τρόπο να κάνουν "καριέρα" πάνω στις πλάτες των ταλαιπωρημένων, τους άλλους λέω, τους πολλούς που είναι εκεί για να δείξουν την αντίθεσή τους χωρίς συμφέροντα και συνθήματα πιασάρικα. Ζηλεύω αληθινά, αυτή την φλέβα που χτυπά τόσο δυνατά κάθε μέρα.

Αποφάσισα όμως κάτι. Η εποχή είναι άσχημη πολύ - και με το παραπάνω. Πού θα βγάλει, δεν το γνωρίζω. Δεν έχω ιδέα. Όμως δεν θα σταματήσω να ζω. Όσο κι όπως μπορώ. Ανακαλύπτοντας νέους τρόπους να χαίρομαι. Γιατί η ζωή είναι μικρή, τόση δα κι η κρίση τούτη μπορεί να κρατήσει δέκα χρόνια. Οπότε; Οπότε δεν συμφέρει.

Επομένως είπαμε - θα ζήσω. Όχι από πεισματική ηλιθιότητα να αναγνωρίσω την κατάσταση έξω. Όχι. Απλώς γιατί αρνούμαι να υποθηκεύσω τα επόμενά μου χρόνια στα πέπλα της Κασσάνδρας. Θα κρατάω το χέρι του άντρα μου και θα νιώθω ευτυχισμένη, κι ας μην έχουμε ούτε ευρώ στην τσέπη. Κάπως θα τα καταφέρουμε. Θα προσπαθήσω να χαρώ περισσότερο τους φίλους μου, όλους όσους έχασα στο όνομα μιας δουλειάς που συνεχώς έτρεχε - και πίσω της κι εγώ. Τους δικούς μου, που τους βλέπω μερικές ώρες το μήνα μέχρι τώρα. Πλέον δεν φαίνεται να έχει νόημα να τρέχω τόσο. Ο αργός χρόνος μοιάζει πιο σημαντικός.

Με αυτά δεν σας λέω να κλείσετε τα μάτια και να παραιτηθείτε στην γλυκανάλατη αταραξία, ενώ στο βάθος ακούγεται η Μελωδία της Ευτυχίας - καθόλου. Σας λέω να προσπαθήσουμε όλοι να είμαστε λιγάααακι έστω ευτυχισμένοι με όσα έχουμε, με όσα θα μας μείνουν τελοσπάντων, στο πείσμα των καιρών.

Είναι καλοκαίρι, το πιο δύσκολο που θυμάμαι μέχρι τώρα. Αλλά ο ήλιος είναι ακόμη στη θέση του και από όσο ξέρω, ακόμη δεν αποτελεί τεκμήριο. Και το καλύτερο; Μπορούμε όλοι να τον χαρούμε λίγο.

Αυτά. Και κλείνοντας το διπλοσέντονο, όπως λέει και ο σύντροφός μου, "Κάτι θα γίνει".

Να είστε καλά