Αυτά θα σου έλεγα από κοντά

Στο σπίτι σου έχω μια κούπα για να πίνω τον καφέ μου. Έτσι μου είπες. Μου την έδωσες από το ντουλάπι.

Και νομίζω ότι έχω ξεχάσει και λίγο από το μυαλό και την καρδιά μου στην κουζίνα σου. Έλιωσαν πάνω στο μωσαϊκό.

Και κάθε φορά μου δείχνεις ένα σωρό βιντεάκια στο ίντερνετ και πεθαίνω από τα γέλια.

Λατρεύω τις φωτογραφίες σου. Ναι, κι αυτές με τα έντομα. Αλλά κυρίως με τις σταγονίτσες.

Κι οι πίνακές σου έχουν ηχώ μέσα μου. Σαν να ήταν κανονισμένο από καιρό να τους δω. Έχουν νόημα, πράγμα σπάνιο για μένα.

Το δέρμα σου είναι το πιο απαλό του κόσμου. Το νιώθω όταν κρατάς το χέρι μου μέσα στο χέρι σου και είμαι καλά. Τα δάχτυλά μας ταιριάζουν άψογα. Κι όταν με αγκαλιάζεις κι ανατριχιάζω από ικανοποίηση.

Κι όταν μιλάς σοβαρά, λατρεύω το πρόσωπό σου. Κι όταν γελάς, γελάω διπλά.

Και δεν ζηλεύω όπως νομίζεις, όχι. Απλώς θέλω να σε έχω κοντά μου πολύ, πάρα πολύ. Αρχή είναι ακόμη. Θα στρώσω χαχαχα. Καρκίνος βλέπεις, ευαίσθητη και τσαμπουκαλού, δύο σε ένα.

Τι θέλω να πω με αυτό; Χμ, ότι σε ευχαριστώ πολύ. Για όλα όσα μου έφερες. Χρώματα, ήχους, χαμόγελο, τσαντίλα, κόμπο στο στομάχι, πόνο στην καρδιά, ανασφάλεια, αγωνία, χαρά, ομορφιά, όλα. Αν καταφέρω να σου γυρίσω πίσω το ένα δέκατο από αυτά, θα γίνεις ο πιο χαρούμενος άνθρωπος στον πλανήτη.

Κι αν αύριο το πρωί ξυπνούσα και ήξερα ότι δεν θα σε ξαναδω ποτέ, πάλι τυχερή θα ήμουνα, πάλι πλούσια θα με είχες κάνει. Αυτό. Όμως να ξέρεις, δεν σημαίνει ότι όταν νευριάζω δεν θα εξαφανίζομαι. Όχι, θα εξαφανίζομαι, αλλά δεν θα σταματήσω να σε θέλω.

Είσαι ο πιο όμορφος άνθρωπος που μου έχει συμβεί τα τελευταία δέκα χρόνια. Με διαφορά.

Και πρόλαβες να γράψεις ήδη μέσα μου όσο λίγοι. Αλλά το ξέρεις ήδη.

Καλό βράδυ, θα τα πούμε μετά