Όλα αλήθεια

Τα μέτρησα όσα είπαμε. Κι ας μην ήθελα να τα σκεφτώ. Όχι ότι τώρα είμαι πιο ήρεμη ή σοφότερη, χάλια είμαι, απλώς έπρεπε να είμαι δίκαιη και να σκεφτώ όσα μου είπες. Για μένα, για σένα, για να είμαι κάποτε καλά. Δίκιο είχες τελικά σε όσα μου αναλογούσαν. Σε όλα. Εκτός από ένα.

Όλες αυτές τις ημέρες ψάχνω βαθιά βαθιά από τα πρωταρχικά θεμέλια να δω αν σε αγάπησα πραγματικά ή αν ικανοποιούσα άλλες ανάγκες μου με το να σε δεσμεύω. Αν χρειαζόμουν έναν ιδεατό σύντροφο για να καλύπτω τη μοναξιά μου και διάλεξα εσένα. Εξ άλλου είμαι πολύ ιδιότροπος και ατελής άνθρωπος, το ξέρεις, δύσκολα κάνω φιλίες και σχέσεις και ακόμη πιο δύσκολα δένομαι. Φριχτή σκέψη λοιπόν, αλλά αν ίσχυε θα με βόλευε κι εμένα στην παρούσα φάση να προχωρήσω, οπότε έπρεπε να το ξέρω. Αφέθηκα λοιπόν να θυμηθώ, βήμα βήμα προς τα πίσω, δύσκολο, είναι μεγάλο βάσανο να σκάβεις το μέσα σου με τα νύχια σου. Ξέρεις τι βρήκα; Φυσικό πόνο. Κάθε φορά που σκέφτομαι εσένα, νιώθω φυσικό πόνο. Στο κεφάλι μου, στο στομάχι, ακόμη και στα δάχτυλά μου. Μου λείπεις, και στις καλές και στις κακές στιγμές, κάθε μέρα. Εκεί που δεν το περιμένω, ξεπετάγεσαι μέσα στο κεφάλι μου, έτσι, χωρίς λόγο. Με πλήρη επίγνωση του γιατί δεν πρέπει να σε σκέφτομαι, για όλους τους λόγους που θα έπρεπε να κοιτάζω αλλού. Τους ίδιους ακριβώς με τους δικούς σου.

Και τώρα έρχεται το καταπληκτικότερο και θα με πεις ηλίθια με κάθε δικαίωμα αυτή τη φορά: Δεν είχα καταλάβει. Δηλαδή συνειδητά. Πραγματικά δεν είχα καταλάβει πόσα και τι ένιωθα ακόμη για σένα. Νόμιζα ότι τα είχα καλά τακτοποιήσει στο μυαλό μου. Γι αυτό και προχωρούσα. Δεν είχα ιδέα μέχρι πρόσφατα. Αλήθεια. Αφελέστατο; Ναι, άλλωστε δεν φημίζομαι για την οξυδέρκειά μου. Το γιατί δεν είχα ιδέα, δεν θέλω να το ψάξω πια. Δεν ήθελα, φοβόμουν, θεωρούσα ότι δεν έχει νόημα, δεν ξέρω και δεν θα πω ψέμματα. Όμως τελικά ένιωθα. Ακόμη. Αυτή τη ζέστη μέσα μου όταν σε σκεφτόμουν. Που όταν έπαιρνες τηλέφωνο, γέμιζε χρώματα ο χώρος. Που βαφόμουν πριν σε συναντήσω για να είμαι ωραία. Νόμιζα ότι ήταν από γυναικεία φιλαρέσκεια και από οικειότητα και συνήθεια. Δεν πίστευα ότι μπορεί να ήταν κάτι άλλο. Το κάτι άλλο νόμιζα ότι είχε στερέψει. Και αυτό έκανε τα πράγματα ευκολότερα.

Ευχαρίστως θα αντάλλασσα αυτά που νιώθω τώρα με λίγη ψυχική ηρεμία και εκείνη την περίφημη "ευθεία γραμμή" που τόσες φορές συζητούσαμε. Δεν ήταν τελικά εξάρτηση, έρωτας καθαρός και απλός ήταν. Το σιχαίνομαι που το διαπιστώνω, και τώρα ακόμη, μου έρχεται να φάω τις σάρκες μου που περνάω το ίδιο λούκι ξανά και ξανά. Έχω σιχαθεί να μου λείπεις συνέχεια. Και τώρα που είναι ξεκάθαρο μπροστά μου, κι άλλο τίποτα δεν έχει μείνει, δεν θέλω να το δεχθώ χίλιες φορές περισσότερο από πριν. Το σιχαίνομαι που όταν κάποιος πάει να με πλησιάσει σε λιγότερο από δύο μέτρα, εγώ τραβιέμαι πίσω. Μια χαρά τα βγάζω πέρα βέβαια, δεν γκρεμίζομαι, δεν καταρρέω, δεν είναι έτσι η φύση μου. Μόνο απορώ πόση δύναμη έχει η έλλειψη να είναι παρούσα. Και ζηλεύω. Το ήξερες αυτό για μένα, ότι ζηλεύω κιόλας; Εγώ όχι, τώρα το ανακάλυψα. Και ντρέπομαι. Πολύ. Έχοντας γνώση ότι η ευθύνη δεν ήταν μόνο δική μου. Αλλά για όση μου αναλογεί, ντρέπομαι πολύ. Δεν ήθελα να γίνει έτσι. Φταίω γιατί δεν έλαβα καμιά φροντίδα για να το δω να γίνεται αλλιώς ή τουλάχιστον για να αποφύγουμε τα χειρότερα. Αλλά δεν το ήθελα και δεν μου γουστάρει να νιώθω ότι έγινα Κατίνα.

Δεν έχω άλλα λόγια. Ήθελα να το γράψω για να μπορώ να το διαβάζω και να νιώθω άνθρωπος. Στα αλήθεια σε ερωτεύτηκα, σε αγάπησα, όλα στα αλήθεια. Και χωρίς να έχω κανέναν έλεγχο σε αυτό, όπως σε όλα τα αληθινά αισθήματα. Και χαίρομαι γι' αυτό. Γιατί δεν ήταν αδυναμία, ήταν αρχοντιά. Έτσι λέει ένας φίλος μου, σχέσεις κάνουμε είτε από αδυναμία είτε από αρχοντιά.

Και κάτι τελευταίο: Ό,τι και να έδειχνε η συμπεριφορά μου, δεν σε θεώρησα ποτέ δεδομένο ούτε για αστείο. Ήσουν πολύ ενδιαφέρων και πολύπλοκος για να σε πάρω ως δεδομένο. Μόνο την αγάπη μου για σένα θεωρούσα δεδομένη.