Λαχταρώ

Ναι τελικά λαχταρώ. Λαχταρώ πολλά από εκείνα που νόμιζα ότι είχα "παγώσει" ή και ξεπεράσει. Ή που πίστευα ότι μπορώ να τους δώσω πίστωση χρόνου. Λες κι ο χρόνος έχει καμια όρεξη ή κάποιο σούπερ προχωρημένο τρόπο να μου χαρίσει πίστωση. Σιγά. Ανώμαλες σκέψεις, ανώμαλες καταστάσεις. Ο χρόνος είναι αδυσώπητος στην απολυτότητά του. Τέλος.

Έφτασαν μόλις δύο ημέρες για να το συνειδητοποιήσω. Δυο μέρες μόνο. Για τόσο μόνο, που λέει κι η Γαλάνη (το σήριαλ δεν το σχολιάζω - ούτε εσείς). Σε βρήκα στο τέλος του Ιουλίου (ήρθες; σε καλούσα με τη σκέψη μου; δεν είμαι σίγουρη τελικά) και μου θύμισες. Την ουσία. Το χτυποκάρδι. Το πραγματικό. Το ξετσίπωτα, αδιάντροπα, αυθάδικα φωνακλάδικο αληθινό ΜΟΥ. Πόσο μετράει το σωστό χέρι, το χέρι που γουστάρω πάνω μου. Ότι το μόνο στόμα που αξίζει να με φιλάει και να φιλάω είναι το δικό σου. Όχι τυχαία, ούτε εσκεμμένα, απλώς νομοτελειακά. Το δικό σου. Στοπ.

Τι γλυκιά συνωμοσία! Έκανε όλα τα ανίερα ιερά. Όλα τα λάθη σωστά. Κανείς άλλος, τίποτα άλλο γύρω. Μόνο εσύ και εγώ. Με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς. Κι όλα να ταιριάζουν σαν γάντι. Το δέρμα σου στο δέρμα μου, τα μάτια σου στα μάτια μου, η λύπη μου στην έκπληξή σου. Η ζωή είναι η καλύτερη υφάντρα τελικά, αυτή η πουτάνα.

Κι ας μην πηδηχτήκαμε. Ουδεμία σημασία. Άλλωστε, το είπες κι εσύ. Μέσα σε δύο ημέρες, ήταν σαν να κοιμηθήκαμε μαζί (άλλες) χίλιες φορές. Κι ύστερα ήρθαν τα απλουστευμένα, ναϊφ συστήματά σου: 1-2-3. Ήτοι σ' αγαπώ, σε θέλω, είμαι μαζί σου. Τα 2 πρώτα μου εξήγησες τα έχουμε. Το 3ο είναι ανέφικτο. Το έχει καπαρώσει άλλη. Και ξέρουμε κι οι δυο ότι δεν είμαι καλή σε αυτά τα συστήματα ζώνης 1-2-3, 1+2, όλα αυτά δεν τα λειτουργάμε καλά νομίζω. Άλλωστε είναι και αισχρό να χωρίζεις για να γυρίσεις στην πρώην σου, είπες. Είναι σαν να έκανες διάλειμμα. Είπες εσύ. Κι εγώ άκουγα και σχολίαζα μέσα μου "Άρα κι εσύ το σκέφτεσαι, αλλά δεν πιστεύω στιγμή ότι θα το τολμήσεις".

Κι έμεινε εκεί. Ένα μπλε φουστάνι χιλιοταλαιπωρημένο από το τσιμέντο να μυρίζει χαρά και ζωή. Και τα μάτια μου. Που όπως μου είπε μια φίλη μου, λες κι ήξερε, αναστήθηκαν. Έμοιαζες με νεκρή πριν, έτσι μου είπε.

Σίγουρα δεν ήμουν, δεν είμαι πια νεκρή. Ζω πολύ εντατικά. Γιατί είπαμε, μου θύμισες. Τι είναι το χάδι. Πώς είναι να βλέπεις τον πιο λαμπερό σου εαυτό στα μάτια ενός άλλου. Να εξιτάρεσαι με ένα φιλί και να γίνεται έκρηξη που γαμάει όλο το σύμπαν. Να περιμένεις την οικειότητα, το δέσιμο, την καθημερινή επικοινωνία. Να μη ντρέπεσαι που χαίρεσαι για αυτό. Να μη γίνεσαι ψυχρόφιλο που πάει κι έρχεται μόνο του για να αποδείξει ότι τα καταφέρνει κι επιβιώνει στην έρημο. Κι από τότε ζω σαν τζάνκι. Το χειρότερο είδος: τζάνκι για επαφή, ανθρώπινη, ερωτική, σεξουαλική, ψυχική, όλα αυτά και ακόμη παραπάνω. Μια κίνηση που να δείχνει ότι δεν αναστατώθηκε μόνο η δική μου η ζωή. Και βαθύτερα: ότι δεν θα είναι ακόμη μια ανώφελη αναστάτωση, μια άδοξη προσομοίωση αληθινού. Τοσο ξενύχτι, τόση ένταση, τόση παραζάλη μην πάνε χαμένα. Και ξέρεις τι εννοώ χαμένα; Όχι απαραίτητα να έρθεις να μου προσφέρεις κόκκινα τριαντάφυλλα και να μου πεις "Λάθος, πάμε ξανά;" Όχι αυτό. Αλλά να, να μην ξαναγίνω εκείνη η νεκρή. Δεν θα το αντέξω να ξαναπεθάνω. Πες μου ότι σε άγγιξα. Ότι κάπου, σε μια πολύ πολύ μικρή γωνιά σου, άφησα ένα σημάδι, ίδιο με το δικό μου. Κατακόκκινο και φλεγόμενο, σαν διάττοντα αστέρα. Πες μου μόνο αυτό.

Ψέμματα. Ψέμματα. Ψέμματα. Αυτό δε μου φτάνει. Πες μου κι άλλα, ότι σου ήρθε τελικά το μήνυμα. Ότι βρε ηλίθιε, ανερμάτιστε τύπε, εμείς είμαστε κάρμα και καλό κάρμα, κι όχι ξεφτισμένα ενσταντανέ από ένα παρελθόν που έληξε και τώρα είναι κορνίζες πάνω από το τζάκι. Πες μου ότι δεν θα χρειαστεί τελικά να περάσω άπειρο χρόνο για να μπορέσω να ξεκολλήσω το μυαλό και το σώμα μου από τη συχνότητά σου. Μη με κάνεις σοφότερη με άλλο πόνο, φτάνει ο πόνος, εμένα ο εαυτός μου τώρα γιορτάζει, ακούς; Πανηγύρι έχει, έχω καλέσει όλη τη γη. Ερήμην σου, υπόγεια. Λόγω της δεύτερης ανάγνωσης. Reading between your lines.

Σκασίλα μου. Αν τελικά δεν μπορείς ή δε θέλεις, αν κάνεις πίσω, σκασίλα μου. Εγώ δεν ξαναπεθαίνω, στο δηλώνω. Θα μείνω εδώ και δε θα κρύβομαι πια. Αν μπορείς, αν θέλεις, κρύψου εσύ. Εγώ θα είμαι εδώ και θα σε πυροβολώ ανάμεσα στα μάτια με τα αισθήματά μου. Αν δεν σου γουστάρει, σήκω φύγε. Κάντο επιτέλους κι εσύ μια φορά σωστά.

(Νομίζω) σ' αγαπώ. Κι αν δεν κάνω λάθος, δεν σταμάτησα ποτέ να σ' αγαπάω. Δηλαδή, αλίμονό μας, το ζητούμενό μου από σένα ίσως είναι 1,2,3. Επί 1. Επί όσο περισσότερο γίνεται. Κι εγώ θύμα ή θύτης, θα το παίξω άλλη μια φορά το στοίχημα και θα τα ζητήσω όλα ή τίποτα. Περίμενε και θα δεις. Μόνο αυτό σου λέω. Περίμενέ με.