Σκάρλετ

Τώρα τελευταία φοβάμαι. Τον εαυτό μου εννοώ. Πολύ. Δεν τον έχω ξαναδει έτσι, τόση φόρτσα, τόσο απότομα, τόσο έτσι. Ανάμικτα συναισθήματα, σε μεγάλες εντάσεις, γελάω κι ενθουσιάζομαι, έπειτα κλαίω και κάνω ασκήσεις πεσιμισμού. Είναι η πρώτη φορά που κι ακροβάτης διασχίζοντας τεντωμένο σχοινί στα 10.000 πόδια χωρίς δίχτυ μπορεί να θεωρηθεί πιο σταθερός και ασφαλής από εμένα.

Και; Αυτή είναι η πιο συχνή ερώτηση που μου απευθύνω τελευταία. Κάπου κάπου μπροστά στον καθρέφτη, για να μπορώ να μουτζώνομαι μετά. Κυρίως θυμωμένα, απαξιωτικά και ξανά θυμωμένα: Και; Να είσαι προσεχτική, μου θυμίζω. Και; Να είσαι γλυκιά, ήρεμη, καλοσυνάτη. Και; Να μην προκαλείς προβλήματα. Και; Να μην ακούγεσαι. ΚΑΙ;;

Ρωτάω, ενώ καταβάθος ξέρω ότι η πραγματική ερώτηση είναι πια ΓΙΑΤΙ; Δεν είναι φοβερό; Να είσαι 33 χρονών, να τα έχεις κάνει όλα θεωρητικά σωστά και comme il faut και τελικά να καταλήγεις να ρωτάς μόνη σου ΓΙΑΤΙ; Ποιον θα νοιάξει αν θα είμαι σωστή; Όχι, λάθος, ποιον θα ωφελήσει να είμαι σωστή; Γιατί να μην είμαι π.χ. μια πουτάνα; Όχι στο σώμα, στην ψυχή λέω. Γιατί όχι; Ποιος θα ασχοληθεί τελικά; Να μου πω εγώ: Κανείς. Σήμερα κοιτάζω γύρω μου και ανακαλύπτω ότι όσοι βάδιζαν δίπλα μου έχουν εξαφανιστεί. Εγώ τους προσπέρασα, αυτοί προχώρησαν, δεν τολμώ ακόμη να κοιτάξω, έχει πολλή σκόνη. Μόλις το κατάλαβα. Όπου επένδυσα (όχι, δεν επένδυσα, χάρισα) συναισθήματα, χρόνο, φροντίδα, καπνός. Και χειρότερο ξέρεις ποιο είναι; Που καταβάθος υποψιάζομαι ότι δεν είναι στραβός ο γιαλός, εγώ στραβά αρμενίζω μάλλον.

Αυτά σκέφτομαι. Και μετά με χτυπάει το ρεύμα και συνέρχομαι. Και τότε μου έρχεται να κλάψω από απογοήτευση. Μα εγώ μέχρι πρόσφατα τις είχα αυτές τις απαντήσεις. Ήμουν σωστή γιατί με ένοιαζε να είμαι σωστή, ήθελα να προσφέρω, όχι μόνο από φόβο, αλλά κι επειδή μου έδινε χαρά και με ζέσταινε. Προσποιητά έστω, γινόμουν αθώα. Ήμουν ήρεμη. Έστω όχι και πολύ ζωντανή, αλλά ήρεμη σαν προβατάκι στο λιβάδι.

Πού είναι το προβατάκι οέο; Δεν πιστεύω και σε πολλά πια. Κι όσα έχω τώρα στα χέρια μου σαν υλικό από εμένα, με απελπίζουν. Δεν κάνω πλάκα, με απελπίζουν.

Το πιο συγκλονιστικό από τα νέα δεδομένα που προκύπτουν από τις συνεχείς εσωτερικές ανακατατάξεις μου (σαν να ήμουν ολόκληρη βιομηχανική μονάδα) είναι πόσο ανάγκη έχω από ανθρώπινη επαφή. Με έχει πλημμυρίσει, με έχει κατακυριεύσει. Να μην είμαι πια μόνη, να έχω συντροφιά. Ποιος, εγώ; Που πάντα διακήρυττα ότι δεν είμαι μόνη, είμαι μοναχική και το αγαπάω; Πού πήγε αυτό; Και πώς διαχειρίζεσαι το νήπιο που ανακαλύπτεις μέσα σου να κάνει τα πρώτα του βήματα στον έξω κόσμο;

Και θέλω να βρω ξανά απαντήσεις που να με ικανοποιούν. Με τις τωρινές μου ανάγκες, να μη δραπετεύω από το σήμερά μου. Θέλω λύσεις για μένα, στο παρόν. Θέλω να επανεφεύρω τη συγκρότησή μου. Να φτάσω πάλι στα ίδια συμπεράσματα, ίσως για διαφορετικούς λόγους, πιο "μάγκικους". Δηλαδή να είμαι και ο ασθενής και ο γιατρός. Πολλή δουλειά αδελφέ μου. Μπορώ να την κάνω; Ε; Μπορώ;

Αύριο είναι μια άλλη μέρα Σκάρλετ μου.