Αυτές τις μέρες ζω με το ένα πόδι εδώ και το άλλο στον κόσμο που λαχταράω να μπω. Και να μην παρεξηγούμαι, τον τωρινό μου κόσμο εγώ τον έπλασα ανυπόφορο, όχι άλλος. Από φόβο. Αυτό είναι το πιο επικίνδυνο στοιχείο μου, ο φόβος. Ούτε η κακία, ούτε η αδιαφορία, αλλά ο φόβος και η ανασφάλεια. Και τώρα που είμαι έτοιμη να κάνω το βήμα και να βρεθώ τσουπ! στον κόσμο που ονειρεύομαι (απλά πράγματα, μη φανταστείτε, μια βόλτα στη νυχτερινή Αθήνα, λίγο ρεμπελιό με φίλους, ένα χάδι κι ένα χέρι στη μέση, να ανησυχώ περισσότερο για το χρώμα του μανικιούρ παρά για τη δουλειά), τώρα ακριβώς έρχονται και με βρίσκουν τα χρέη που άφησα πίσω μου στον παλιό τον κόσμο. Και τώρα ακριβώς που δεν έχω αντοχή για άλλα, τώρα πρέπει να είμαι πιο δυνατή. Τώρα. Δώστε μου λίγο κουράγιο να σταματήσω να είμαι αυτό που απεχθάνομαι και να γίνω αυτό που θέλω.
Γιατί το τέλος του τούνελ είναι απίστευτα κοντά, αλλά φοβάμαι μη χάσω την έξοδο.
Πολλές φορές οι γύρω μας δεν θέλουν το κεφάλι ψηλά να σηκώσουμε, δεν θέλουν εμείς να σηκωθούμε, μας χτυπούν αλύπητα και όσο πιο αδύναμη τόσο πιο δυνατά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣταμάτα να κοιτάς γύρω σου, σταμάτα να σκέπτεσαι ότι σε χτυπούν, σταμάτα να πονάς .
Η δύναμη που κρύβεται μέσα μας είναι πολύ μεγάλη, την έχεις και πρέπει να την βρεις, μη σκέπτεσαι τίποτα άλλο.
Μπορείς …δεν είναι εύκολο αλλά θα τα καταφέρεις.
Καλή σου ημέρα