Μέχρι πρόσφατα γκρίνιαζα και μελαγχολούσα, γιατί τίποτα καλό δεν μου συνέβαινε στην προσωπική μου ζωή. Όχι δηλαδή ότι μου συνέβαινε και σε κανένα άλλο πεδίο, αλλά εκεί πες, μαθημένα τα βουνά απ' τα χιόνια, μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει, την υγειά μας να ΄χουμε, κι όλα καλά. Θέλω να πω, δεν με πολυένοιαζε για τα υπόλοιπα, είμαι άνθρωπος που αν είμαι καλά στα προσωπικά μου, λειτουργώ καλύτερα σε όλους τους τομείς, πιο αισιόδοξα, με περισσότερη ζωντάνια.
Πριν από λίγο καιρό, έτσι σαν εσωτερικό ξόρκι, απηύθυνα μια πρόσκληση στο θεό Έρωτα να μου στείλει κάποιον που να έχει αυτά που θέλω και αν θυμάστε, την δημοσίευσα και στα δύο μου μπλογκ. Και, ω του Θαύματος, έπιασε, αλλά από την ανάποδη. Μάλλον φταίω κι εγώ, δεν ήμουν φαίνεται αρκετά λεπτομερής και περιγραφική, κι άφησα ακάλυπτες τις γωνίες. Διότι:
1. Πρώτα μου έστειλε τον περίφημο τύπο για τον οποίο αν θέλετε διαβάστε στο Καλαθάκι. Τις πρώτες τρεις ημέρες όλα ήταν υπέροχα. Ιδανικά. Τόσο ιδανικά, που έπρεπε να το υποψιαστώ ότι υπάρχει λάκκος. Την τέταρτη μέρα, που κανονίζαμε να συναντηθούμε, μου είπε ότι τα Σάββατα προτιμά να μένει σπίτι και να βλέπει dvd. Ψιλοπαρεξηγήθηκα, αλλά επειδή συνάδελφος κι αυτός, και ξέρω πόσο κουραστική είναι η εβδομάδα, το κατανόησα και το άφησα να πάει. Είπα να μην πέσω και στην παγίδα της καχυποψίας που επιτάσσει ότι όποιος δεν μπορεί να βγει το Σάββατο, μάλλον είναι δεσμευμένος. Μετά όμως, αφού το Σάββατο ανταλλάσσαμε μηνύματα μέχρι τις 5 το πρωί, ξαφνικά την Κυριακή το μεσημέρι μου ανακοίνωσε ότι τέρμα τα πολλά πολλά και ότι θα ξαναεπικοινωνήσουμε για να κανονίσουμε ραντεβού. Λόγω καλής διάθεσης, ρίχνω τα μούτρα μου, στέλνω ένα μήνυμα τη Δευτέρα το βράδυ και μου απαντά την Τετάρτη παρακαλώ να πάμε σινεμά την επομένη. Αντιπροτείνω ποτό για να γνωριστούμε λίγο καλύτερα και την Πέμπτη στέλνει απάντηση "Άκυρο, τελικά θα πάω να δω την ταινία (!)". Εκεί όμως ανακάλυψα το σημείο Τ (Τσαντίλας Απερίγραπτης) και του απάντησα τα δέοντα. Από τότε δεν ξεκολλάει, όλο μηνυματα, κλήσεις και τέτοια. Τι ανωμαλία είναι τούτη! Δηλαδή, αν δεν δείξεις τον κακό σου εαυτό, κανείς δεν συγκινείται πια, έτσι; Και τι ειρωνεία, τώρα που εγώ ξενέρωσα τελείως και ανεπιστρεπτί, εκείνος γιατί συγκινήθηκε;
2. Πριν μερικές ημέρες, ήμουν στο facebook και μιλούσα με μια παλιά μου φιλενάδα που τώρα μένει στο εξωτερικό. Και ξαφνικά, μου έρχεται ειδοποίηση ότι ένας επίσης παλιός μου γνωστός, με τον οποίο βγαίναμε για ένα εξάμηνο πριν από πολλά πολλά χρόνια και μεταξύ μας ήταν και ο πρώτος αληθινός μου έρωτας, με έκανε φίλη. Αφού ήταν κι αυτός συνδεδεμένος στο fb, πιάσαμε την κουβέντα. Και έγιναν πράγματα που δεν τα φανταζόμουν ποτέ. Η συζήτηση έγινε γρήγορα αρκετά προσωπική, όχι χυδαία, προσωπική. Έμαθα ότι θυμόταν πράγματα από την βραχύχρονη έστω κοινή μας ζωή που δεν είχα ιδέα ότι είχε συγκρατήσει. Συγκινήθηκα με δύο τρία από όσα μου ανέφερε. Να φανταστείτε, αυτός ήταν το πρώτο μου ερωτικό τραύμα, όταν χωρίσαμε πίστευα ότι δεν σήμαινα τελικά τίποτα για εκείνον, αλλά το έβρισκα και κάπως λογικό τότε, μιας και ήταν μεγαλύτερος, με περισσότερες εμπειρίες, κλπ. Οπότε με τα χρονια, επικράτησε μια γλύκα και μια τρυφερότητα, και στις περίπου πέντε έξι φορές που βρεθήκαμε από τότε σε κοινές παρέες, μπορούσαμε να μιλάμε λίγο με χαμόγελο αληθινό.
Και τώρα, ένας άντρας που μου θύμισε τόσα πολλά, που με ξαναγύρισε στον παλιό ανέμελο εαυτό μου, ήταν εδώ και μου έκανε μεγάλη χαρά να του μιλάω. Μόνο που... μόνο που είναι πια παντρεμένος φίλοι μου. Κι αυτό είναι απαγορευτικό και για μένα και για εκείνον, ευτυχώς, αλλιώς θα ερχόμασταν σε πολύ δύσκολη θέση. Όμως, να αρνηθώ ότι μπήκα σε πειρασμό δεν γίνεται. Τελικά κι εγώ από χώμα είμαι, πού και πού, όταν βρεθώ μπροστά σε εκπλήξεις, συγκινούμαι και ταλανίζομαι. Πάντως, είπαμε, απαγορευτικό. Κρίμα, γιατί από ό,τι θυμήθηκα εκ των υστέρων, ένιωθα ότι ταιριάζαμε πολύ. Και ψέμματα να μην πω, ακόμη το ένιωθα προχθές.
Λοιπόν, ανακεφαλαιώνω. Άντρες ξαφνικά πολλοί, διαθέσιμος κανείς, της προκοπής κανείς, εγώ απλώς ξεσηκωμένη, λίγο πιο απογοητευμένη, λίγο πιο πικραμένη, λίγο πιο σκληρή και μονοκόμματη, λίγο πιο εργασιομανής ίσως. Αυτά. Αλλά επίσης, λίγο πιο γυναίκα, λίγο πιο θηλυκή. Πώς συμβιβάζονται όλα αυτά μαζί; Δεν ξέρω, η συνέχεια στις οθόνες.
Μιλάμε αυτή πρέπει να είναι με διαφορά η χειρότερη ανάρτηση που ανεβάζω.
Καλή υπομονή
Προσπαθώντας να φέρεις κοντά σου κάποιους ανθρώπους κάνεις υποχωρήσεις, τις οποίες αντιλαμβάνεται και τις εκμεταλλεύεται.. λες δεν πειράζει ώσπου ανακαλύπτεις ότι οι υποχωρήσεις που κάνεις τις λαμβάνει σαν δύναμη να σε τσακίσει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγάπα των εαυτό σου και σκέψου..αξίζει των κόπο.
Έχεις αξία..και αξίζεις να κάνεις τους άλλους να σε διεκδικήσουν.
Καλό σου βράδυ
Maistro, συμφωνώ σε όσα λες, με τη διαφορά ότι υποψιάζομαι πως πια δεν προκειται για την ανάγκη μου να είμαι αρεστή και να έχω ανθρώπους γύρω μου, αλλά από μια παγιωμένη βεβαιότητα ότι έτσι είναι οι άνθρωποι, ούτε χειρότεροι ούτε καλύτεροι, σαν μικρά παιδιά και πρέπει να τους φέρεσαι ανάλογα. Δεν ξέρω αν πιστεύω πια ότι μπορεί να με επηρεάσουν πόσω μάλλον να με τσακισουν οι πράξεις των άλλων. Ο εαυτός μου ναι, με μεγάλη ευκολία
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ευχαριστώ για όσα λες. Ειλικρινά σε ευχαριστώ. Και που λες ότι έχω αξία. Και δεν ξέρω αν θέλω οι άλλοι να με διεκδικήσουν, μόνο να με πλησιάζουν με λίγο ανοιχτή καρδιά θα ήθελα.
Και προσπαθώ να μάθω να αγαπάω τον εαυτό μου. Εσύ τα έχεις καταφέρει;
Καλό βράδυ και σε σένα φίλε μου