Ύστερα το πρωί με πήρες τηλέφωνο. Ήθελες να δεις πώς είμαι. Μέσα μου εννοούσες, το ξέρω γλυκό μου, σε ευχαριστώ. Ήμουν - και στο είπα - μια χαρά, απλώς νύσταζα και γιατί με ξυπνάς τόσο πρωί, δεν ξέρεις τι ώρα κοιμηθήκαμε; Δεν με πείραζε όμως στο βάθος. Καλά ήταν.
Μετά σηκώθηκα κι εξαφάνισα τα ίχνη. Έβαλα τα ρούχα στο πλυντήριο, έκανα ένα καυτό μπάνιο. Λούστηκα, τρίφτηκα καλά καλά κι έκανα καταγραφή στον μεγάλο καθρέφτη. Μια μελανιά στο στήθος, άλλες δύο στο πόδι, μια γρατζουνιά στο λαιμό, πόνος σε όλες τις αρθρώσεις. Κατόπιν ήσυχα. Συνέχισα τη μέρα.
Δεν σε διέγραφα, όχι. Αντίθετα. Δεν σκούπισα τα σημάδια από άρνηση, θυμό, αδυναμία ή προσδοκία. Ήταν που απλώς μπήκε η τελεία και δεν υπήρχε αιτία για ενθύμια. Προχώρησα. Απλώς. Πολύ απλώς. Και πολύ λυτρωτικώς. Ανάλαφρα κι όμορφα. Έκλεισε ο κύκλος.
Ήθελα. Στα είπα. Μου τα είπα. Καλή χρονιά μας τώρα.
Είναι μέχρι να μπει η τελεία. Μετά αφήνεις γραμμή και βάζεις μια νέα παύλα. Καλή τύχη!...
ΑπάντησηΔιαγραφήκάθε σου τελεία να ακολουθείται από στιγμές πανέμορφα αληθινές. και χαμογελαστές. και ολοκληρωμένες με όλα αυτά που σε κάνουν βαθειά ευτυχισμένη. καλή σου χρονιά!
ΑπάντησηΔιαγραφή