Γυρνάς στη ζωή σου ψιλοαπογοητευμένος. Όχι άσχημα, όχι με ιδιαίτερα προβλήματα,ούτε θέματα επιβίωσης ούτε τίποτα, απλώς κάτι λείπει και μαθαίνεις να συμβιβάζεσαι με τις ελλείψεις σου. Αλλά πάντα υπάρχει ένα κενό.
Κι ύστερα γνωρίζεις κάποιον από το πουθενά. Ακριβώς στην κόψη εκείνης της στιγμής που έχεις πάρει απόφαση ότι θα είσαι μόνος σου. Όχι μόνος από ανθρώπους, μόνος μέσα σου. Γιατί η γλώσσα που μιλάς ακούγεται στους άλλους ακαταλαβίστικη. Κι έτσι έχεις μάθει να συλλαβίζεις κάποιες λέξεις στη δική τους για να μπορείς να συνεννοείσαι. Αυτό όμως δεν είναι επικοινωνία. Κι έτσι μένεις πάντα λίγο στην άκρη, κάπως φοβισμένος.
Κι όμως, αυτός ο κάποιος την καταλαβαίνει τη γλώσσα σου. Και σου κάνει έκπληξη που νομίζεις ότι καταλαβαίνεις κι εσύ τη δική του. Ωραία αίσθηση, άνεση, με χαρά παιδιού το δέχεσαι.
Κι ύστερα, μιλάτε περισσότερο, συναντιέστε. Και συνεχίζεις να νιώθεις ωραία. Κι εντάξει, δεν τα καταλαβαίνεις τελικά κι όλα, αλλά είναι από τα αντίθετα που μπορεί και να κάνουν ωραίο συμπλήρωμα. Καινούριος κόσμος, καιρός για εξερευνήσεις. Γράφεις ποστ γιατί ο ενθουσιασμός δεν χωράει πια μέσα σου, πετάς. Κι έχεις ανταπόκριση. Έτσι φαίνεται. Λες, ορίστε, υπάρχει. Υπάρχει περίπτωση να μην είσαι πια μόνος. Ακόμη καλύτερα, υπάρχει περίπτωση να βρήκες κάποιον να περνάς όμορφα.
Κι ύστερα διάλειμμα. Για διαφημίσεις. Που παγιώνεται. Με λόγους, χωρίς λόγους. Κάνεις υπομονή γιατί στο ζητάει και περιμένεις. Στην αρχή. Ύστερα, περνάνε λίγες μέρες, αρχίζεις να στενοχωριέσαι, θυμώνεις, μετά πάλι στενοχωριέσαι. Μπορεί να κλάψεις και λίγο. Το βραδυ μόνος σου, το πρωί στο δρόμο, μέχρι να ηρεμήσεις. Έπειτα το φιλοσοφείς. Πόσες πια να είναι οι εξαιρέσεις; Πόσες φορές γίνονται θαύματα; Το λογικό είναι αυτό που γίνεται. Άρα κανένα πρόβλημα. Είσαι εκεί που ήσουν και πριν. Λίγο πιο λίγος μέσα, λίγο πιο κυνικός, λίγο πιο άδειος. Πάντως τίποτα φοβερό. Ούτε παράξενο. Είπαμε, λογικό.
Και μετά μια μέρα που μιλάς μαζί του πάλι, εντάξει, ήρεμος είσαι, αλλά όχι και αναίσθητος. Και σε ρωτάει μεταξύ άλλων "βρήκες καινούριο;", μισοαστεία, μισοσοβαρά. Και τι να πεις; Ξαναγίνεσαι ο κουρασμένος άνθρωπος που ήσουν, δεν θες να απαντήσεις κάτι, παρά μόνο λες κι εσυ στο ίδιο ύφος "τι σε νοιάζει;"
Και μετά πάλι περί ανέμων και υδάτων
Αυτά
Τι περιμένεις;
Έτσι είναι τελικά τα πράγματα
Χαλαρά
Κι ύστερα γνωρίζεις κάποιον από το πουθενά. Ακριβώς στην κόψη εκείνης της στιγμής που έχεις πάρει απόφαση ότι θα είσαι μόνος σου. Όχι μόνος από ανθρώπους, μόνος μέσα σου. Γιατί η γλώσσα που μιλάς ακούγεται στους άλλους ακαταλαβίστικη. Κι έτσι έχεις μάθει να συλλαβίζεις κάποιες λέξεις στη δική τους για να μπορείς να συνεννοείσαι. Αυτό όμως δεν είναι επικοινωνία. Κι έτσι μένεις πάντα λίγο στην άκρη, κάπως φοβισμένος.
Κι όμως, αυτός ο κάποιος την καταλαβαίνει τη γλώσσα σου. Και σου κάνει έκπληξη που νομίζεις ότι καταλαβαίνεις κι εσύ τη δική του. Ωραία αίσθηση, άνεση, με χαρά παιδιού το δέχεσαι.
Κι ύστερα, μιλάτε περισσότερο, συναντιέστε. Και συνεχίζεις να νιώθεις ωραία. Κι εντάξει, δεν τα καταλαβαίνεις τελικά κι όλα, αλλά είναι από τα αντίθετα που μπορεί και να κάνουν ωραίο συμπλήρωμα. Καινούριος κόσμος, καιρός για εξερευνήσεις. Γράφεις ποστ γιατί ο ενθουσιασμός δεν χωράει πια μέσα σου, πετάς. Κι έχεις ανταπόκριση. Έτσι φαίνεται. Λες, ορίστε, υπάρχει. Υπάρχει περίπτωση να μην είσαι πια μόνος. Ακόμη καλύτερα, υπάρχει περίπτωση να βρήκες κάποιον να περνάς όμορφα.
Κι ύστερα διάλειμμα. Για διαφημίσεις. Που παγιώνεται. Με λόγους, χωρίς λόγους. Κάνεις υπομονή γιατί στο ζητάει και περιμένεις. Στην αρχή. Ύστερα, περνάνε λίγες μέρες, αρχίζεις να στενοχωριέσαι, θυμώνεις, μετά πάλι στενοχωριέσαι. Μπορεί να κλάψεις και λίγο. Το βραδυ μόνος σου, το πρωί στο δρόμο, μέχρι να ηρεμήσεις. Έπειτα το φιλοσοφείς. Πόσες πια να είναι οι εξαιρέσεις; Πόσες φορές γίνονται θαύματα; Το λογικό είναι αυτό που γίνεται. Άρα κανένα πρόβλημα. Είσαι εκεί που ήσουν και πριν. Λίγο πιο λίγος μέσα, λίγο πιο κυνικός, λίγο πιο άδειος. Πάντως τίποτα φοβερό. Ούτε παράξενο. Είπαμε, λογικό.
Και μετά μια μέρα που μιλάς μαζί του πάλι, εντάξει, ήρεμος είσαι, αλλά όχι και αναίσθητος. Και σε ρωτάει μεταξύ άλλων "βρήκες καινούριο;", μισοαστεία, μισοσοβαρά. Και τι να πεις; Ξαναγίνεσαι ο κουρασμένος άνθρωπος που ήσουν, δεν θες να απαντήσεις κάτι, παρά μόνο λες κι εσυ στο ίδιο ύφος "τι σε νοιάζει;"
Και μετά πάλι περί ανέμων και υδάτων
Αυτά
Τι περιμένεις;
Έτσι είναι τελικά τα πράγματα
Χαλαρά
Κι όχι ότι έχεις να καταλογίσεις και κάτι
Πραγματικά δεν έχεις
Απλώς δεν ανήκεις στις εξαιρέσεις
Καλό μας βράδυ
Καλό μας βράδυ
Δεν μου αρέσει αυτό το χαλαρά...
ΑπάντησηΔιαγραφήσυμφωνώ με τον ηφαιστιωνάκο..
ΑπάντησηΔιαγραφήδεν είναι ωραίο το χαλαρά..
και γιατί να μην υπάρχουν κάποιοι που ανήκουν στις εξαιρεσεις?
Καλημέρες και καλή εβδομαδα!
πολυ αληθινο. δυστυχως.
ΑπάντησηΔιαγραφή"πως νιωθουμε παραφορα
πως ζουμε ετσι αδιαφορα"