Σε ήθελα τόσο πολύ.
Κι ακόμα δηλαδή σε θέλω.
Κι ήθελα τόσα πολλά.
Τόσο ξαφνικά.
Τότε τρόμαξα, όταν το κατάλαβα.
Όταν μετακινήθηκα τόσο ήσυχα κι ύπουλα από τον κόσμο της συμπάθειας στα πιο βαθιά νερά
Το ένιωσα το τελευταίο πρωί στο σπίτι σου. Που έπρεπε να φύγω στις επτά. εσύ κοιμόσουν με τα χέρια σου γύρω μου. Μόλις είχα ξεγλιστρήσει κι είχα φορέσει τα ρούχα μου. γύρισα και σε κοίταξα και ξαναχώθηκα στην αγκαλιά σου. Έμεινα εκεί μια ώρα. Και πόσο χάρηκα! Και πόσο τρομοκρατήθηκα!
Δεν ήθελα καθόλου να σε αγχώσω. Και τελικά αγχώθηκα εγώ. Στο έπακρο. Κι όσο πήγαινε, τόσο χειρότερα. Πικραινόμουν γιατί φαινόταν ότι κάθε φορά που έλεγα ή έκανα κάτι που έδειχνε τι ένιωθα, εσύ ερχόσουν σε δύσκολη θέση. Άρχισα να θέλω να σε βλέπω πιο πολύ, να περιμένω μήνυμά σου. Κι αυτό ήταν το ακριβώς αντίθετο από ό,τι χρειαζόταν τη δεδομένη στιγμή. Κι αγχώθηκα, και ντράπηκα, και πνίγηκα, ένιωσα ότι δεν ορίζω τον εαυτό μου. Κυρίως ένιωσα ότι αν συνέχιζα έτσι, θα σε περιόριζα κι ήταν το τελευταίο που ήθελα. Σε ήθελα καλά μαζί μου, αλλά αυτό ήθελε γερό κοντρόλ από μέρους μου κι εγώ αυτό το έχανα. Οπότε αποφάσισα να κάνω ηρωική έξοδο. Πήρα βαθειά ανάσα και το έκανα. Κι από τότε δεν έχω σταματήσει να κλαίω. Έχει πολλή πλάκα. Κλαίω όπου μου ρθει, στο γραφείο, στο λεωφορείο, ακόμη και πάνω από τα ράφια του σούπερ μάρκετ, λες και δεν μπορώ να αντέξω πόσο ανέβηκαν οι τιμές. Δεν ήξερα ότι είχα τόσα δάκρυα μέσα μου. Αλλά θα τελειώσουν σιγά σιγά. Νόμιζα ότι αν έφευγα πρώτη, θα ήταν καλύτερα. Δεν είναι. Αλλά ελπίζω να γίνει.
Σε ευχαριστώ για όλα. Ένα κομμάτι σου θα είναι μέσα μου. Όταν θα λέω χουχ ή όταν θα κοιτάζω μια φωτογραφία.
Και θα εύχομαι τα καλύτερα για σένα.
Συγνώμη που δεν μπόρεσα. Να φανώ άξια, ψύχραιμη και δυνατή και να το κάνω να δουλέψει. Απλά δεν μπόρεσα.
Κι όσο κι αν ακούγεται απίστευτο σε τόσο λίγο χρόνο, και μιας που πια δεν χρειάζεται να ανησυχώ για το τι σκέφτομαι και λέω, σε αγάπησα στα αλήθεια. Πότε πρόλαβα δεν ξέρω, αλλά σε αγάπησα. Απόδειξη ότι ακόμη και τώρα εσένα έχω στο μυαλό μου. Να είσαι εσύ καλά, να μην στενοχωρηθείς καθόλου, να μην νιώσεις προδομένος ή μόνος. Αλλιώς θα με τσακίσει. Να προσέχεις μωρό μου όμορφο, βλαμμένο μου.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Όλοι αυτοί οι φόβοι είναι λογικό να υπάρχουν σε μία σχέση.. αν είναι όμως να φεύγουμε κάθε φορά που τα νιώθουμε, δεν θα μας μείνει τίποτα..
ΑπάντησηΔιαγραφήΜήπως δεν έπρεπε να φύγεις;
αν και νιωθω σαν να παρεμβαινω σε κατι πολυ προσωπικο, ηθελα να σου πω πως αυτη η τοσο αληθινη περιγραφη με συγκινησε. μου θυμισε δικα μου πρωινα, δικες μου αποφασεις, δικες μου σκεψεις. σ εμενα ακομα κρατανε. εκεινη η αισθηση οτι αφησα ενα κομματι μου για παντα εκει οταν εφυγα. ισως ενα μεγαλυτερο κομματι απ οτι συνηθως. γιατι παντα κατι δεν αφηνουμε, κατι δεν μενει πισω; δεν ξερω αν γινεται καλυτερα μερα με την μερα, ισως μηνα με τον μηνα. ισως και οχι. ισως απλα μαθαινεις να ζεις με αυτο. τις επιλογες σου, τον εαυτο σου. ακομα ξυπναω μερικες φορες και νομιζω οτι ηταν εκεινο το πρωι, και αυτη τη φορα επιλεγω να μεινω.
ΑπάντησηΔιαγραφήμου θυμίσεις πολύ δικά μου κείμενα, άσχετα αν το περιεχόμενο είναι ελαφρώς διαφορετικό.
ΑπάντησηΔιαγραφήμήπως όμως όπως λέει ο Hfaistiwnas δεν έπρεπε να φύγεις; τι είναι καλύτερο, να ζήσουμε κάτι μέχρι το τέλος του ή να φύγουμε νωρίτερα για να χωθούμε στην ασφάλεια που ψάχνουμε; Νομίζω το πρώτο εάν και θέλει κότσια...