Η κόρη της Μαρίας

Είμαι η κόρη της Μαρίας. Δεν ξέρω γιατί στριφογυρίζει στο μυαλό μου τόσο πολύ τις τελευταίες μέρες αυτή η πρόταση. Αυτό είμαι όμως. Ή και αυτό. Κόρη της Μαρίας, όχι της μητέρας μου μόνο, αλλά της γυναίκας που δεν πρόλαβα να γνωρίσω, να βγω μαζί της για "ενήλικα" ψώνια (και το περίμενα αυτό πώς και πώς, μου έλεγε θυμάμαι ότι όταν μεγαλώσω και φτάσω τα 13 - 14, θα πηγαίνουμε μαζί σαν φιλενάδες, κι ήταν και κοκέτα και φινετσάτη). Ούτε να πιούμε καφέ μπορέσαμε τελικά. Έτσι, να κυκλοφορήσω κι εγώ με τη μητέρα μου, να με καμαρώσει ο κόσμος κι εμείς να καμαρώνουμε η μία την άλλη. Δεν προλάβαμε. Κι ίσως για αυτό με πιάνει μια δυσπιστία καμιά φορά με τις φιλίες μου, κυρίως με γυναίκες. Σαν να έχουν το ληξιπρόθεσμο γραμμένο επάνω τους. Λες και πριν την τελευταία πίστα ένα χέρι θα τραβήξει το καλώδιο από την πρίζα και τότε game over.

Είμαι η κόρη της Μαρίας. Και θυμάμαι πολλά, περισσότερο καλά και όχι άσχημα. Πολλές φορές ξεχνάω τη μορφή, έχω στο μυαλό μου μια εικόνα λίγο αχνή, αλλά στο βάθος τίποτα δεν ξέχασα.

Είμαι η κόρη της Μαρίας. Και τώρα ξέρω γιατί το σκέφτομαι: Για να ξορκίσω την απουσία της που πάει να βάλει εμπόδια μεταξύ μας. Για να βάλω ένα ορόσημο στην ύπαρξή σου, για να βεβαιωθώ κι εγώ ίσως ότι κάποτε ήσουν εδώ. Για να μην υπάρχει πια η αίσθηση του ανάπηρου μέσα μου. Δεν φύτρωσα, κι εγώ είχα κάποτε μια μάνα, τη Μαρία. Μια μάνα που με κρατούσε στα χέρια της μωρό και με νανούριζε, κι αργότερα μου έλεγε παραμύθια και μου ετοίμαζε το καλαθάκι μου για το σχολείο. Και για να σταματήσω πια να σου κρατάω κακία Μαμά, που έφυγες και με άφησες επίτηδες. Έτσι νόμιζα, ότι το ήθελες. Μετά κατάλαβα, αλλά με το μυαλό μου μόνο. Η ψυχή μου είναι ακόμη θυμωμένη. Αν τώρα που γράφω με ακούς, συγχώρεσέ με.

Λοιπόν, είμαι η κόρη της Μαρίας. Και είμαι καλά. Κι ελπίζω κι η Μαρία να είναι καλά με την κόρη που έχει.