Άφησέ με εδώ ή ξύπνησέ με

Έτσι ακριβώς. Έχω περάσει τα όριά μου πια και περπατάω σε terra incognita. Πρώτη φορά που ξεπέρασα το σώμα μου και φοβάμαι πως λίγο λίγο αφήνω πίσω και το μυαλό μου. Δεν ξέρω τι έρχεται μπροστά μου και ό,τι υποψιάζομαι πως έρχεται φαντάζει ζοφερό και μαύρο. Σιγά σιγά αποχαιρετάω όλα όσα μέχρι τώρα με συντρόφευαν στην πορεία μου - δίκαια ή άδικα, οκ, fair is fair. Xάνω ανθρώπους, συνήθειες, σταθερές, ο ανεμοδείχτης μου έχει πάψει εδώ και καιρό να δείχνει στο βορρά, με άλλα λόγια αλλάζω θα πει κανείς. Κι όμως. Είμαι τελείως απροετοίμαστη για το μέλλον: οι όποιες άμυνές μου εδώ και καιρό έχουν αμβλυνθεί και η φαρέτρα μου είναι στη γωνιά της άδεια. Είμαι ανοιχτή, τόσο ανοιχτή που ο καθένας θα μπορεί να με κουρσέψει αβάσταχτα. Και τόσο αδέξια... Είναι στιγμές που νιώθω ότι αν κάνω ένα άνοιγμα, ένα ξαφνικό κι απαλό τσακ! θα βρεθώ απέναντι, όπου όλα είναι υποσχέσιμα: φωτεινά, γελαστά, δημιουργικά. Φοβάμαι όμως τα ανοίγματα. Και αν δεν είναι όπως μου τα έταξαν; Και αν η Κοκκινοσκουφίτσα δε βγει ποτέ από το δάσος; Αν μείνει καταδικασμένη να τριγυρνάει σε αυτό στον αιώνα τον άπαντα; Γι αυτό σου λέω! Αν με ακούς, έχει τελειώσει η υπομονή μου καιρό τώρα κι άλλη αντοχή δεν έχω. Είμαι ένα τεράστιο παζλ που τα μισά κομμάτια του χάθηκαν και σκόρπισαν στα πέρατα. Κι εγώ τώρα σέρνομαι. Δεν πετάω, ούτε καν περπατάω. Απλώς σέρνομαι. Και κοιμάμαι, κοντά στο χώμα. Περιμένω τα αεροπλάνα να βουίξουν πάνω από το κεφάλι μου, μήπως ξυπνήσω. Όμως εγώ προτιμώ εσένα να έρθεις. Έλα να με βοηθήσεις. Δως μου το φιλί της Χιονάτης και ξύπνησέ με. Άλλαξέ με, χρωμάτισέ με, κάνε με όμορφη. Κι εγώ δεν θα σε φοβηθώ, ούτε εσένα ούτε τις συνέπειες, τις ξέρω όμως. Έλα ξύπνησέ με μόνο αν τις αντέχεις κι εσύ τις τύψεις. Αλλιώς άφησέ με εδώ στο χώμα μου. Κάποια μέρα θα μάθω πώς κοιμούνται γαλήνια τα σκουλήκια.