Mετά από δώδεκα ζωές
αλλάζοντας επτά ψυχές
πήρα το δρόμο μου μακριά σου
Ταξίδεψα με το μυαλό
βρήκα ένα κήπο δροσερό
μέσα να αδειάσω τη ματιά σου
Με νίκησες τόσο πολύ
Από το πρώτο το φιλί
ήμουν στα χέρια σου
Κι εσύ με σκότωνες αργά
με μια βελόνα στην καρδιά
μου έσταζες το αίμα σου
Πίσω δεν παίρνω τίποτα
ούτε κι εκείνα τα ύποπτα
τα σ' αγαπώ μου
Μόνο θα σε θυμάμαι πια
σαν μία μακρινή σκιά
σε ό,τι είναι θαμπό μου
Με νίκησες, δεν σε νικώ
αυτό δεν θα μπορούσα
Όμως αν μείνω άλλο εδώ
τότε ποτέ δε θα σωθώ
απ' τη ζωή μου τελικά
θα δηλωθώ απούσα
Τι ωραία που γράφω η ρουφιάνα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΧΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΟΟΟΟΟ!!!!Αν και ειμαι σιγουρη οτι μια δεν δινεις αν σου πει η κουλα,σουλα,ρουλα κτλ οτι γραφεις Υπεροχα!!!Επιτελους υπαρχουν ανθρωποι που απλως θελουν να γραφουν Μονο χωρις να θελουν να κερδισουν μπραβο.ΟΥΦ τα ειπα!!!Πλακα πλακα το ολο σκηνικο κατι με θυμιζει ε;Φιλια βρε!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜαρία μου, καλώς ήρθες. Κι ευχαριστώ. Δεν υπάρχει μωρέ κανείς που να μην νοιάζεται τι σκέφτονται οι άλλοι όταν τον διαβάζουν, όμως δεν είναι το πρωταρχικό μου κριτήριο όταν γράφω. Ετούτος εδώ ο χώρος λειτουργεί σαν καθαρτήριο, όταν θέλω να ¨αδειάσω" τις σκουληκιάρικες σκέψεις μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλήθεια, υπάρχει άνθρωπος που να μην θέλει να γράφει όσα έχει μέσα του; Έστω για να τα διαβάζει ο ίδιος; Τελικά αυτή την απορία έχω.
Τι σε θυμίζει το σκηνικό Μαριώ; Φιλιά πολλά!