Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2009

Χώμα - Ι' m a sucker for romance

Μέχρι πρόσφατα γκρίνιαζα και μελαγχολούσα, γιατί τίποτα καλό δεν μου συνέβαινε στην προσωπική μου ζωή. Όχι δηλαδή ότι μου συνέβαινε και σε κανένα άλλο πεδίο, αλλά εκεί πες, μαθημένα τα βουνά απ' τα χιόνια, μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει, την υγειά μας να ΄χουμε, κι όλα καλά. Θέλω να πω, δεν με πολυένοιαζε για τα υπόλοιπα, είμαι άνθρωπος που αν είμαι καλά στα προσωπικά μου, λειτουργώ καλύτερα σε όλους τους τομείς, πιο αισιόδοξα, με περισσότερη ζωντάνια.
Πριν από λίγο καιρό, έτσι σαν εσωτερικό ξόρκι, απηύθυνα μια πρόσκληση στο θεό Έρωτα να μου στείλει κάποιον που να έχει αυτά που θέλω και αν θυμάστε, την δημοσίευσα και στα δύο μου μπλογκ. Και, ω του Θαύματος, έπιασε, αλλά από την ανάποδη. Μάλλον φταίω κι εγώ, δεν ήμουν φαίνεται αρκετά λεπτομερής και περιγραφική, κι άφησα ακάλυπτες τις γωνίες. Διότι:
1. Πρώτα μου έστειλε τον περίφημο τύπο για τον οποίο αν θέλετε διαβάστε στο Καλαθάκι. Τις πρώτες τρεις ημέρες όλα ήταν υπέροχα. Ιδανικά. Τόσο ιδανικά, που έπρεπε να το υποψιαστώ ότι υπάρχει λάκκος. Την τέταρτη μέρα, που κανονίζαμε να συναντηθούμε, μου είπε ότι τα Σάββατα προτιμά να μένει σπίτι και να βλέπει dvd. Ψιλοπαρεξηγήθηκα, αλλά επειδή συνάδελφος κι αυτός, και ξέρω πόσο κουραστική είναι η εβδομάδα, το κατανόησα και το άφησα να πάει. Είπα να μην πέσω και στην παγίδα της καχυποψίας που επιτάσσει ότι όποιος δεν μπορεί να βγει το Σάββατο, μάλλον είναι δεσμευμένος. Μετά όμως, αφού το Σάββατο ανταλλάσσαμε μηνύματα μέχρι τις 5 το πρωί, ξαφνικά την Κυριακή το μεσημέρι μου ανακοίνωσε ότι τέρμα τα πολλά πολλά και ότι θα ξαναεπικοινωνήσουμε για να κανονίσουμε ραντεβού. Λόγω καλής διάθεσης, ρίχνω τα μούτρα μου, στέλνω ένα μήνυμα τη Δευτέρα το βράδυ και μου απαντά την Τετάρτη παρακαλώ να πάμε σινεμά την επομένη. Αντιπροτείνω ποτό για να γνωριστούμε λίγο καλύτερα και την Πέμπτη στέλνει απάντηση "Άκυρο, τελικά θα πάω να δω την ταινία (!)". Εκεί όμως ανακάλυψα το σημείο Τ (Τσαντίλας Απερίγραπτης) και του απάντησα τα δέοντα. Από τότε δεν ξεκολλάει, όλο μηνυματα, κλήσεις και τέτοια. Τι ανωμαλία είναι τούτη! Δηλαδή, αν δεν δείξεις τον κακό σου εαυτό, κανείς δεν συγκινείται πια, έτσι; Και τι ειρωνεία, τώρα που εγώ ξενέρωσα τελείως και ανεπιστρεπτί, εκείνος γιατί συγκινήθηκε;
2. Πριν μερικές ημέρες, ήμουν στο facebook και μιλούσα με μια παλιά μου φιλενάδα που τώρα μένει στο εξωτερικό. Και ξαφνικά, μου έρχεται ειδοποίηση ότι ένας επίσης παλιός μου γνωστός, με τον οποίο βγαίναμε για ένα εξάμηνο πριν από πολλά πολλά χρόνια και μεταξύ μας ήταν και ο πρώτος αληθινός μου έρωτας, με έκανε φίλη. Αφού ήταν κι αυτός συνδεδεμένος στο fb, πιάσαμε την κουβέντα. Και έγιναν πράγματα που δεν τα φανταζόμουν ποτέ. Η συζήτηση έγινε γρήγορα αρκετά προσωπική, όχι χυδαία, προσωπική. Έμαθα ότι θυμόταν πράγματα από την βραχύχρονη έστω κοινή μας ζωή που δεν είχα ιδέα ότι είχε συγκρατήσει. Συγκινήθηκα με δύο τρία από όσα μου ανέφερε. Να φανταστείτε, αυτός ήταν το πρώτο μου ερωτικό τραύμα, όταν χωρίσαμε πίστευα ότι δεν σήμαινα τελικά τίποτα για εκείνον, αλλά το έβρισκα και κάπως λογικό τότε, μιας και ήταν μεγαλύτερος, με περισσότερες εμπειρίες, κλπ. Οπότε με τα χρονια, επικράτησε μια γλύκα και μια τρυφερότητα, και στις περίπου πέντε έξι φορές που βρεθήκαμε από τότε σε κοινές παρέες, μπορούσαμε να μιλάμε λίγο με χαμόγελο αληθινό.
Και τώρα, ένας άντρας που μου θύμισε τόσα πολλά, που με ξαναγύρισε στον παλιό ανέμελο εαυτό μου, ήταν εδώ και μου έκανε μεγάλη χαρά να του μιλάω. Μόνο που... μόνο που είναι πια παντρεμένος φίλοι μου. Κι αυτό είναι απαγορευτικό και για μένα και για εκείνον, ευτυχώς, αλλιώς θα ερχόμασταν σε πολύ δύσκολη θέση. Όμως, να αρνηθώ ότι μπήκα σε πειρασμό δεν γίνεται. Τελικά κι εγώ από χώμα είμαι, πού και πού, όταν βρεθώ μπροστά σε εκπλήξεις, συγκινούμαι και ταλανίζομαι. Πάντως, είπαμε, απαγορευτικό. Κρίμα, γιατί από ό,τι θυμήθηκα εκ των υστέρων, ένιωθα ότι ταιριάζαμε πολύ. Και ψέμματα να μην πω, ακόμη το ένιωθα προχθές.
Λοιπόν, ανακεφαλαιώνω. Άντρες ξαφνικά πολλοί, διαθέσιμος κανείς, της προκοπής κανείς, εγώ απλώς ξεσηκωμένη, λίγο πιο απογοητευμένη, λίγο πιο πικραμένη, λίγο πιο σκληρή και μονοκόμματη, λίγο πιο εργασιομανής ίσως. Αυτά. Αλλά επίσης, λίγο πιο γυναίκα, λίγο πιο θηλυκή. Πώς συμβιβάζονται όλα αυτά μαζί; Δεν ξέρω, η συνέχεια στις οθόνες.
Μιλάμε αυτή πρέπει να είναι με διαφορά η χειρότερη ανάρτηση που ανεβάζω.
Καλή υπομονή

Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2009

Ανοιχτοί λογαριασμοί

Αυτές τις μέρες ζω με το ένα πόδι εδώ και το άλλο στον κόσμο που λαχταράω να μπω. Και να μην παρεξηγούμαι, τον τωρινό μου κόσμο εγώ τον έπλασα ανυπόφορο, όχι άλλος. Από φόβο. Αυτό είναι το πιο επικίνδυνο στοιχείο μου, ο φόβος. Ούτε η κακία, ούτε η αδιαφορία, αλλά ο φόβος και η ανασφάλεια. Και τώρα που είμαι έτοιμη να κάνω το βήμα και να βρεθώ τσουπ! στον κόσμο που ονειρεύομαι (απλά πράγματα, μη φανταστείτε, μια βόλτα στη νυχτερινή Αθήνα, λίγο ρεμπελιό με φίλους, ένα χάδι κι ένα χέρι στη μέση, να ανησυχώ περισσότερο για το χρώμα του μανικιούρ παρά για τη δουλειά), τώρα ακριβώς έρχονται και με βρίσκουν τα χρέη που άφησα πίσω μου στον παλιό τον κόσμο. Και τώρα ακριβώς που δεν έχω αντοχή για άλλα, τώρα πρέπει να είμαι πιο δυνατή. Τώρα. Δώστε μου λίγο κουράγιο να σταματήσω να είμαι αυτό που απεχθάνομαι και να γίνω αυτό που θέλω.
Γιατί το τέλος του τούνελ είναι απίστευτα κοντά, αλλά φοβάμαι μη χάσω την έξοδο.

Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2009

Τετάρτη 4 Νοεμβρίου 2009

Mοναξιά

Η ώρα έχει πάει εφτάμισι, έξω σκοτάδι πίσσα, μέσα βιβλία και φάκελοι σε σωρούς γύρω μου απειλούν να καταλάβουν και την αναπνοή μου (το ζωτικό μου χώρο σχεδόν τον εξαφάνισαν).
Δεν το αποφασίζω να κλείσω τον υπολογιστή μου και να φύγω. Να φύγω λοιπόν. Και να πάω πού; Έχει τόση μοναξιά πάνω μου, γύρω μου, εντός μου, που πού μπορώ να την ακουμπήσω απόψε;Πού αλλού ταιριάζει παρά μόνο εδώ μέσα που όλα είναι βουβά και άδεια; Κουράζει κι η αναζήτηση καλής παρέας. Ιδίως όταν δεν υπάρχουν πολλές ελπίδες να τη βρεις και να είναι και διαθέσιμη. Έχω ξεχάσει πώς είναι να είσαι κανονικός άνθρωπος, με δουλειά, γονείς, φίλους, σύντροφο, έχω κουρδιστεί σε ένα ρυθμό που λέει δουλειά - σπίτι και πίσω. Και στο ενδιάμεσο να προσπαθώ σαν τρελή να τακτοποιώ τις εκκρεμότητες. Παντού εκκρεμότητες, αυτό έγινε η ζωή μου. Και πριν από λίγο καιρό δεν με πείραζε κιόλας. Τώρα όμως με πειράζει πολύ. Προσπαθώ λοιπόν να ξεκλέψω χρόνο για να κάνω αυτά που θέλω, κυρίως προσπαθώ να "ξεψαρώσω", να βάλω τα πράγματα σε μια σειρά και να χωρίσω την ήρα από το στάρι. Τι είναι πραγματικά σημαντικό, τι όχι. Εκεί κι αν μπερδεύομαι. Όταν ακολουθώ τη λογική, μετράνε συγκεκριμένα πράγματα, όταν αφήνω το συναίσθημα να πάει μπροστά, μετράνε άλλα. Εγώ πώς να βγάλω το μέσο όρο; Και σκέφτομαι: Την Εύα τι την έκανα; Πού την έχασα; Τι μπορώ να κάνω τώρα για αυτήν; Πώς θα νιώσει ικανοποιημένη, χορτασμένη, πώς θα πάψει να είναι Κοκκινοσκουφίτσα; Πολλή μαυρίλα σε αυτό το δάσος τελευταία και δεν αντέχεται. Και ακόμη και ότι τώρα προτιμώ να είμαι εδώ και να σας γράφω όλο αυτό το ασυνάρτητο κατεβατό από το να είμαι κάπου έξω living my myth, προσωπική κατάντια δεν είναι; Ε, δεν είναι;