Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου 2009

Xριστουγεννιάτικο μπλουζ

Εκεί είναι ακόμη. Ο κόμπος μου. Εκεί είναι, δεν έχει φύγει. Τον βρήκα πάλι χθες, στα ξαφνικά. Κάπου το ήξερα όμως. Κάπου το περίμενα. Απλά λυπάμαι που πάλι δεν θα γίνω πεταλούδα. Κι είναι Χριστούγεννα λέει.

Πέμπτη 3 Δεκεμβρίου 2009

Kindness

Kρύβομαι σήμερα. Λάκισα. Με μια ελαφριά καρδιά, δε λέτε τίποτα. Μικρό παιδί σε αταξία. Δεν σηκώνω τηλέφωνα, παρά μόνο όσα γουστάρω, έβγαλα βρώμα οτι είμαι άρρωστη, αλλού ότι έχω δουλειά, αλλά δεν ξεκουνιέμαι για κανέναν. Δραπέτευσα, έστω κι από αυτά που εγώ έχω στήσει. Εδώ θα μείνω, ενώπιος ενωπίω να κοιτάζομαι με άπειρη ευχαρίστηση. Ένθεν κι ένθεν γνωριμία. Να τα πούμε ένα χεράκι οι δυο μας, εγώ κι αυτή που με βασανίζει χρόνια τώρα. Γιατί κάνει μαλακίες, για αυτό. Γιατί δεν μπορώ να την κάνω καλά, να σταματήσει να βλέπει φαντάσματα στις γωνίες, ευτυχίες σε σκουριασμένες αυλές, έρωτες μέσα στα σκουπίδια και μια σχεδία - μα αν είναι δυνατόν, μπορεί μια σχεδία στη μέση του πουθενά να πηγαίνει κάπου; Τότε αυτή γιατί με πιλατεύει;
Μου πήρε τον αέρα από νωρίς. Δεν μπορώ να την φυλακίσω σε περίγραμμα. Και όταν την βλέπω μέσα στον καθρέφτη, δεν μου αρέσει καν. Τα μάτια της, το δέρμα της, τα χείλη, όλα θαμπά και φοβισμένα. Έλεγα. Τώρα λέω πικαρισμένα. Αν δεν της αρέσουν όσα βλέπει γύρω της, κάνει το κορόιδο και σουφρώνει τα χειλάκια. Όλο και κάποιος βρίσκεται να δείξει kindness. Και μ' αυτά και μ' αυτά, λοξοδρόμησα κι εγώ μαζί της. Δεν ήξερα πού πήγαινα τόσο καιρό, είχα κάνει προγράμματα στα θεμέλια του τίποτα. Και κρύβομαι. Σήμερα ασύστολα, απολαυστικά. Άλλοτε πνιγμένη στις τύψεις. Λες κι εγώ θα σώσω τον κόσμο. Άσε, αποφάσισα πρώτα να σώσω εμένα τελικά.
Γιατί πρέπει να με πάρω από τα δίχτυα της. Αυτής της κακιασμένης λέω, που μόλις ξυπνήσω το πρωί και ανοίξουν καλά τα μάτια μου, μου υπαγορεύει να αγχώνομαι για να θρέφω το άγχος της, να χαλιέμαι χωρίς λόγο για τα πάντα. Που με κοιτά και ειρωνεύεται "Ποια, εσύ; Α, ναι;". Αυτής της βλαμένης, που νομίζει ακόμη ότι ένας κρίνος και μια λάγνα ματιά θα της φέρουν τον πρίγκηπα. Μα εγώ δεν θέλω τον πρίγκηπα σου λέω, μια αγάπη θέλω, ακούς; Αυτής της σιχαμερής, που φωνάζει πάντα μες το αυτί μου "Δεν μπορείς" και μετά με κοροϊδεύει κι από πάνω που δεν μπόρεσα. Αυτής της σαδίστριας που τόσα χρονια τώρα δεν με άφησε να έχω φωτογραφίες, φίλους, νύχτες σε παραλία, εχθρούς και συντρόφους. Αυτής της άκυρης που πέταξε τα όνειρά μου σε χωματερή και με κατάντησε αυτόματο σε αραχνιασμένες νόρμες.
Αυτή την πουτάνα πρέπει να ξεπατώσω. Τώρα, σήμερα, όχι αύριο, τώρα.
Και λείπει και ο Σούπερμαν γαμώτο απόψε. Τόση ώρα τον φωνάζω, πουθενά

Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2009

Χώμα - Ι' m a sucker for romance

Μέχρι πρόσφατα γκρίνιαζα και μελαγχολούσα, γιατί τίποτα καλό δεν μου συνέβαινε στην προσωπική μου ζωή. Όχι δηλαδή ότι μου συνέβαινε και σε κανένα άλλο πεδίο, αλλά εκεί πες, μαθημένα τα βουνά απ' τα χιόνια, μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει, την υγειά μας να ΄χουμε, κι όλα καλά. Θέλω να πω, δεν με πολυένοιαζε για τα υπόλοιπα, είμαι άνθρωπος που αν είμαι καλά στα προσωπικά μου, λειτουργώ καλύτερα σε όλους τους τομείς, πιο αισιόδοξα, με περισσότερη ζωντάνια.
Πριν από λίγο καιρό, έτσι σαν εσωτερικό ξόρκι, απηύθυνα μια πρόσκληση στο θεό Έρωτα να μου στείλει κάποιον που να έχει αυτά που θέλω και αν θυμάστε, την δημοσίευσα και στα δύο μου μπλογκ. Και, ω του Θαύματος, έπιασε, αλλά από την ανάποδη. Μάλλον φταίω κι εγώ, δεν ήμουν φαίνεται αρκετά λεπτομερής και περιγραφική, κι άφησα ακάλυπτες τις γωνίες. Διότι:
1. Πρώτα μου έστειλε τον περίφημο τύπο για τον οποίο αν θέλετε διαβάστε στο Καλαθάκι. Τις πρώτες τρεις ημέρες όλα ήταν υπέροχα. Ιδανικά. Τόσο ιδανικά, που έπρεπε να το υποψιαστώ ότι υπάρχει λάκκος. Την τέταρτη μέρα, που κανονίζαμε να συναντηθούμε, μου είπε ότι τα Σάββατα προτιμά να μένει σπίτι και να βλέπει dvd. Ψιλοπαρεξηγήθηκα, αλλά επειδή συνάδελφος κι αυτός, και ξέρω πόσο κουραστική είναι η εβδομάδα, το κατανόησα και το άφησα να πάει. Είπα να μην πέσω και στην παγίδα της καχυποψίας που επιτάσσει ότι όποιος δεν μπορεί να βγει το Σάββατο, μάλλον είναι δεσμευμένος. Μετά όμως, αφού το Σάββατο ανταλλάσσαμε μηνύματα μέχρι τις 5 το πρωί, ξαφνικά την Κυριακή το μεσημέρι μου ανακοίνωσε ότι τέρμα τα πολλά πολλά και ότι θα ξαναεπικοινωνήσουμε για να κανονίσουμε ραντεβού. Λόγω καλής διάθεσης, ρίχνω τα μούτρα μου, στέλνω ένα μήνυμα τη Δευτέρα το βράδυ και μου απαντά την Τετάρτη παρακαλώ να πάμε σινεμά την επομένη. Αντιπροτείνω ποτό για να γνωριστούμε λίγο καλύτερα και την Πέμπτη στέλνει απάντηση "Άκυρο, τελικά θα πάω να δω την ταινία (!)". Εκεί όμως ανακάλυψα το σημείο Τ (Τσαντίλας Απερίγραπτης) και του απάντησα τα δέοντα. Από τότε δεν ξεκολλάει, όλο μηνυματα, κλήσεις και τέτοια. Τι ανωμαλία είναι τούτη! Δηλαδή, αν δεν δείξεις τον κακό σου εαυτό, κανείς δεν συγκινείται πια, έτσι; Και τι ειρωνεία, τώρα που εγώ ξενέρωσα τελείως και ανεπιστρεπτί, εκείνος γιατί συγκινήθηκε;
2. Πριν μερικές ημέρες, ήμουν στο facebook και μιλούσα με μια παλιά μου φιλενάδα που τώρα μένει στο εξωτερικό. Και ξαφνικά, μου έρχεται ειδοποίηση ότι ένας επίσης παλιός μου γνωστός, με τον οποίο βγαίναμε για ένα εξάμηνο πριν από πολλά πολλά χρόνια και μεταξύ μας ήταν και ο πρώτος αληθινός μου έρωτας, με έκανε φίλη. Αφού ήταν κι αυτός συνδεδεμένος στο fb, πιάσαμε την κουβέντα. Και έγιναν πράγματα που δεν τα φανταζόμουν ποτέ. Η συζήτηση έγινε γρήγορα αρκετά προσωπική, όχι χυδαία, προσωπική. Έμαθα ότι θυμόταν πράγματα από την βραχύχρονη έστω κοινή μας ζωή που δεν είχα ιδέα ότι είχε συγκρατήσει. Συγκινήθηκα με δύο τρία από όσα μου ανέφερε. Να φανταστείτε, αυτός ήταν το πρώτο μου ερωτικό τραύμα, όταν χωρίσαμε πίστευα ότι δεν σήμαινα τελικά τίποτα για εκείνον, αλλά το έβρισκα και κάπως λογικό τότε, μιας και ήταν μεγαλύτερος, με περισσότερες εμπειρίες, κλπ. Οπότε με τα χρονια, επικράτησε μια γλύκα και μια τρυφερότητα, και στις περίπου πέντε έξι φορές που βρεθήκαμε από τότε σε κοινές παρέες, μπορούσαμε να μιλάμε λίγο με χαμόγελο αληθινό.
Και τώρα, ένας άντρας που μου θύμισε τόσα πολλά, που με ξαναγύρισε στον παλιό ανέμελο εαυτό μου, ήταν εδώ και μου έκανε μεγάλη χαρά να του μιλάω. Μόνο που... μόνο που είναι πια παντρεμένος φίλοι μου. Κι αυτό είναι απαγορευτικό και για μένα και για εκείνον, ευτυχώς, αλλιώς θα ερχόμασταν σε πολύ δύσκολη θέση. Όμως, να αρνηθώ ότι μπήκα σε πειρασμό δεν γίνεται. Τελικά κι εγώ από χώμα είμαι, πού και πού, όταν βρεθώ μπροστά σε εκπλήξεις, συγκινούμαι και ταλανίζομαι. Πάντως, είπαμε, απαγορευτικό. Κρίμα, γιατί από ό,τι θυμήθηκα εκ των υστέρων, ένιωθα ότι ταιριάζαμε πολύ. Και ψέμματα να μην πω, ακόμη το ένιωθα προχθές.
Λοιπόν, ανακεφαλαιώνω. Άντρες ξαφνικά πολλοί, διαθέσιμος κανείς, της προκοπής κανείς, εγώ απλώς ξεσηκωμένη, λίγο πιο απογοητευμένη, λίγο πιο πικραμένη, λίγο πιο σκληρή και μονοκόμματη, λίγο πιο εργασιομανής ίσως. Αυτά. Αλλά επίσης, λίγο πιο γυναίκα, λίγο πιο θηλυκή. Πώς συμβιβάζονται όλα αυτά μαζί; Δεν ξέρω, η συνέχεια στις οθόνες.
Μιλάμε αυτή πρέπει να είναι με διαφορά η χειρότερη ανάρτηση που ανεβάζω.
Καλή υπομονή

Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2009

Ανοιχτοί λογαριασμοί

Αυτές τις μέρες ζω με το ένα πόδι εδώ και το άλλο στον κόσμο που λαχταράω να μπω. Και να μην παρεξηγούμαι, τον τωρινό μου κόσμο εγώ τον έπλασα ανυπόφορο, όχι άλλος. Από φόβο. Αυτό είναι το πιο επικίνδυνο στοιχείο μου, ο φόβος. Ούτε η κακία, ούτε η αδιαφορία, αλλά ο φόβος και η ανασφάλεια. Και τώρα που είμαι έτοιμη να κάνω το βήμα και να βρεθώ τσουπ! στον κόσμο που ονειρεύομαι (απλά πράγματα, μη φανταστείτε, μια βόλτα στη νυχτερινή Αθήνα, λίγο ρεμπελιό με φίλους, ένα χάδι κι ένα χέρι στη μέση, να ανησυχώ περισσότερο για το χρώμα του μανικιούρ παρά για τη δουλειά), τώρα ακριβώς έρχονται και με βρίσκουν τα χρέη που άφησα πίσω μου στον παλιό τον κόσμο. Και τώρα ακριβώς που δεν έχω αντοχή για άλλα, τώρα πρέπει να είμαι πιο δυνατή. Τώρα. Δώστε μου λίγο κουράγιο να σταματήσω να είμαι αυτό που απεχθάνομαι και να γίνω αυτό που θέλω.
Γιατί το τέλος του τούνελ είναι απίστευτα κοντά, αλλά φοβάμαι μη χάσω την έξοδο.

Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2009

Τετάρτη 4 Νοεμβρίου 2009

Mοναξιά

Η ώρα έχει πάει εφτάμισι, έξω σκοτάδι πίσσα, μέσα βιβλία και φάκελοι σε σωρούς γύρω μου απειλούν να καταλάβουν και την αναπνοή μου (το ζωτικό μου χώρο σχεδόν τον εξαφάνισαν).
Δεν το αποφασίζω να κλείσω τον υπολογιστή μου και να φύγω. Να φύγω λοιπόν. Και να πάω πού; Έχει τόση μοναξιά πάνω μου, γύρω μου, εντός μου, που πού μπορώ να την ακουμπήσω απόψε;Πού αλλού ταιριάζει παρά μόνο εδώ μέσα που όλα είναι βουβά και άδεια; Κουράζει κι η αναζήτηση καλής παρέας. Ιδίως όταν δεν υπάρχουν πολλές ελπίδες να τη βρεις και να είναι και διαθέσιμη. Έχω ξεχάσει πώς είναι να είσαι κανονικός άνθρωπος, με δουλειά, γονείς, φίλους, σύντροφο, έχω κουρδιστεί σε ένα ρυθμό που λέει δουλειά - σπίτι και πίσω. Και στο ενδιάμεσο να προσπαθώ σαν τρελή να τακτοποιώ τις εκκρεμότητες. Παντού εκκρεμότητες, αυτό έγινε η ζωή μου. Και πριν από λίγο καιρό δεν με πείραζε κιόλας. Τώρα όμως με πειράζει πολύ. Προσπαθώ λοιπόν να ξεκλέψω χρόνο για να κάνω αυτά που θέλω, κυρίως προσπαθώ να "ξεψαρώσω", να βάλω τα πράγματα σε μια σειρά και να χωρίσω την ήρα από το στάρι. Τι είναι πραγματικά σημαντικό, τι όχι. Εκεί κι αν μπερδεύομαι. Όταν ακολουθώ τη λογική, μετράνε συγκεκριμένα πράγματα, όταν αφήνω το συναίσθημα να πάει μπροστά, μετράνε άλλα. Εγώ πώς να βγάλω το μέσο όρο; Και σκέφτομαι: Την Εύα τι την έκανα; Πού την έχασα; Τι μπορώ να κάνω τώρα για αυτήν; Πώς θα νιώσει ικανοποιημένη, χορτασμένη, πώς θα πάψει να είναι Κοκκινοσκουφίτσα; Πολλή μαυρίλα σε αυτό το δάσος τελευταία και δεν αντέχεται. Και ακόμη και ότι τώρα προτιμώ να είμαι εδώ και να σας γράφω όλο αυτό το ασυνάρτητο κατεβατό από το να είμαι κάπου έξω living my myth, προσωπική κατάντια δεν είναι; Ε, δεν είναι;

Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2009

Οι λέξεις

Οι λέξεις πληγώνουν. Αντιστρόφως ανάλογα. Λιγότερες οι λέξεις, μεγαλύτερη η πληγή.
Οι συνειρμοί φταίνε γι' αυτό. Αλλά πού να το ξέρεις; Και γιατί να το ξέρεις; Τι να σου θυμήσω; Πως τα ίδια μου είπες και παλιότερα, τότε που ίσως να είχες κι ένα δίκιο να τα λες, αλλά και πάλι δεν είμαι σίγουρη; Τώρα όμως δεν είχες δίκιο. Καθόλου, ούτε καν για αστείο δεν έστεκαν οι λέξεις σου. Όταν τις διάβασα, αλαφιάστηκα. Τότε ήταν ένα σύμβολο της ήττας μου, τώρα είναι απλώς μια οδυνηρή ανάμνηση. Και δεν μου αρέσει. Κυρίως γιατί δεν με αντιπροσωπεύει. Δεν είμαι αυτή πια. Εν μέρει φρόντισαν οι λέξεις σου για αυτό. Ή μάλλον να σου πω και κάτι άλλο; Δεν νομίζω τελικά ότι ήμουν και ποτέ έτσι.
Σε έχω πληγώσει όμως κι εγώ με τις δικές μου λέξεις κι ίσως όχι μόνο με αυτές. Οπότε δεν έχω λόγους να επιμένω. Απλώς θα συνυπολογίζω από εδώ και εμπρός την αλήθεια που βγαίνει από τις λέξεις σου και ανάλογα θα πράττω. Γιατί όσο λιγότερες οι λέξεις, τόσο μεγαλύτερη η πληγή. Γι' αυτό.
Καλό βράδυ

Παρασκευή 23 Οκτωβρίου 2009

Προσκλητήριο

Ειλικρινά δεν μπορώ να σε καταλάβω.
Ειλικρινά όμως.
Πού κρύβεσαι; Δεν έρχεσαι ποτέ, συνέχεια με στήνεις. Κι όλο μένω να τουρτουρίζω στο παγκάκι της πλατείας.
Φταίω κι εγώ. Νοερά σε παρακάλεσα
- να είσαι πιο έξυπνος από μένα, γιατί αλλιώς βαριέμαι
- να ξέρεις να φλερτάρεις
- να είσαι τρυφερός
- να μη βιάζεσαι
- να έχεις υπομονή, γιατί έχει περάσει πολύς καιρός
- να σου αρέσει που (ακόμη) κοκκινίζω
- τα μάτια σου να με αγκαλιάζουν
- να μου κάνεις εκπλήξεις
- να έρχεσαι να με παίρνεις από τη δουλειά για ρομαντζάδα και σινεμά
- να με εξιτάρεις
- να με αφήνεις να σε ερωτεύομαι και να σου αρέσει
- να γελάς με τα αστεία μου
- να γελάς με τις νευρώσεις μου
- να τραγουδάς (όχι φάλτσα όμως, δεν αντέχω)
- να μη ρωτάς χαζά στο σεξ
- αν πρέπει να σκέφτεσαι τη Μόνικα Μπελούτσι, να μη μου το λες - το καταλαβαίνω και μόνη μου
- να με αφήνεις να κάνω λάθη και μετά να κλαίω στον ώμο σου χωρίς να με κοροϊδεύεις
- να με κερνάς μαλλί της γριάς
- να μη ντρέπεσαι να δακρύσεις μπροστά μου
Κι εσύ τώρα τρόμαξες ε; Γι' αυτό δεν έρχεσαι. Κι όλο μου στέλνεις στο δρόμο μου κάτι κακέκτυπά σου για αντανάκλαση. Να τα κάνω τι; Ούτε ένα τόσο δα κύτταρο φαιάς ουσίας δεν αξίζουν να σπαταλάω για αυτούς.
Σοβαρέψου σε παρακαλώ κι έλα.
Έχουμε πολλά να πούμε. Πρώτα όμως πρέπει να με γνωρίσεις.
(Κερνάω και γλυκό - φράουλα)

Πέμπτη 15 Οκτωβρίου 2009

Ανακοίνωσις


Το παρόν μπλογκ δεν δημοσιεύει νέες αναρτήσεις για λίγες ημέρες, έως ότου αποκατασταθεί η βλάβη που υπέστη η ιδιοκτήτριά του.

Ανεξακρίβωτες ακόμη φήμες θέλουν την μπλόγκερ Κοκκινοσκουφίτσα να διατελεί τελευταία σε κατάσταση ευτυχίας, ως εκ τούτου δεν υφίσταται αντικείμενο ή διάθεση για κλαψομουνιές.

:)))

Το μπλογκ θα επαναλειτουργήσει κανονικά εντός των προσεχών ημερών, όταν ξεπερασθεί η κρίση ευδαιμονίας.

Ευχαριστούμε πολύ

Εκ της συντάξεως

Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2009

Διαλειμματάκι...


Γαμώτη, επιτέλους μια μέρα μετά από καιρό που νιώθω τόσο ωραία και είμαι τόσο ανάλαφρη και θετική, και δεν υπάρχει ένας γκόμενος της προκοπής να μου πει πως μ' αγαπάει, άντε έστω πως με γουστάρει! Ούτε μία αγκαλιά! Κρίμαααα!!!!! :))))
Καλά, θα περιμένω τον round two.
Eπίσης, όποιος είπε ότι τα Ιταλικά είναι εύκολα, να του πάρει το σπίτι η απαλλοτρίωση!
ΑrrivederLa!


Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2009

Καλως ήρθες

Ώρα 6:57. Σε ένα γραφείο στον 5ο, άδειο. Καθόλου ερωτευμένη, όχι ρομαντικά. Χορεύοντας άγρια και γελώντας στα μούτρα μου. Καιρός ήταν να θυμώσω.

Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2009

Mετά από δώδεκα ζωές
αλλάζοντας επτά ψυχές
πήρα το δρόμο μου μακριά σου
Ταξίδεψα με το μυαλό
βρήκα ένα κήπο δροσερό
μέσα να αδειάσω τη ματιά σου
Με νίκησες τόσο πολύ
Από το πρώτο το φιλί
ήμουν στα χέρια σου
Κι εσύ με σκότωνες αργά
με μια βελόνα στην καρδιά
μου έσταζες το αίμα σου
Πίσω δεν παίρνω τίποτα
ούτε κι εκείνα τα ύποπτα
τα σ' αγαπώ μου
Μόνο θα σε θυμάμαι πια
σαν μία μακρινή σκιά
σε ό,τι είναι θαμπό μου
Με νίκησες, δεν σε νικώ
αυτό δεν θα μπορούσα
Όμως αν μείνω άλλο εδώ
τότε ποτέ δε θα σωθώ
απ' τη ζωή μου τελικά
θα δηλωθώ απούσα
Κάποιες φορές είναι πολύ μοναχικό και θλιβερό να αγαπάς τον εαυτό σου.

Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου 2009

Άφησέ με εδώ ή ξύπνησέ με

Έτσι ακριβώς. Έχω περάσει τα όριά μου πια και περπατάω σε terra incognita. Πρώτη φορά που ξεπέρασα το σώμα μου και φοβάμαι πως λίγο λίγο αφήνω πίσω και το μυαλό μου. Δεν ξέρω τι έρχεται μπροστά μου και ό,τι υποψιάζομαι πως έρχεται φαντάζει ζοφερό και μαύρο. Σιγά σιγά αποχαιρετάω όλα όσα μέχρι τώρα με συντρόφευαν στην πορεία μου - δίκαια ή άδικα, οκ, fair is fair. Xάνω ανθρώπους, συνήθειες, σταθερές, ο ανεμοδείχτης μου έχει πάψει εδώ και καιρό να δείχνει στο βορρά, με άλλα λόγια αλλάζω θα πει κανείς. Κι όμως. Είμαι τελείως απροετοίμαστη για το μέλλον: οι όποιες άμυνές μου εδώ και καιρό έχουν αμβλυνθεί και η φαρέτρα μου είναι στη γωνιά της άδεια. Είμαι ανοιχτή, τόσο ανοιχτή που ο καθένας θα μπορεί να με κουρσέψει αβάσταχτα. Και τόσο αδέξια... Είναι στιγμές που νιώθω ότι αν κάνω ένα άνοιγμα, ένα ξαφνικό κι απαλό τσακ! θα βρεθώ απέναντι, όπου όλα είναι υποσχέσιμα: φωτεινά, γελαστά, δημιουργικά. Φοβάμαι όμως τα ανοίγματα. Και αν δεν είναι όπως μου τα έταξαν; Και αν η Κοκκινοσκουφίτσα δε βγει ποτέ από το δάσος; Αν μείνει καταδικασμένη να τριγυρνάει σε αυτό στον αιώνα τον άπαντα; Γι αυτό σου λέω! Αν με ακούς, έχει τελειώσει η υπομονή μου καιρό τώρα κι άλλη αντοχή δεν έχω. Είμαι ένα τεράστιο παζλ που τα μισά κομμάτια του χάθηκαν και σκόρπισαν στα πέρατα. Κι εγώ τώρα σέρνομαι. Δεν πετάω, ούτε καν περπατάω. Απλώς σέρνομαι. Και κοιμάμαι, κοντά στο χώμα. Περιμένω τα αεροπλάνα να βουίξουν πάνω από το κεφάλι μου, μήπως ξυπνήσω. Όμως εγώ προτιμώ εσένα να έρθεις. Έλα να με βοηθήσεις. Δως μου το φιλί της Χιονάτης και ξύπνησέ με. Άλλαξέ με, χρωμάτισέ με, κάνε με όμορφη. Κι εγώ δεν θα σε φοβηθώ, ούτε εσένα ούτε τις συνέπειες, τις ξέρω όμως. Έλα ξύπνησέ με μόνο αν τις αντέχεις κι εσύ τις τύψεις. Αλλιώς άφησέ με εδώ στο χώμα μου. Κάποια μέρα θα μάθω πώς κοιμούνται γαλήνια τα σκουλήκια.

Πέμπτη 17 Σεπτεμβρίου 2009

Η κόρη της Μαρίας

Είμαι η κόρη της Μαρίας. Δεν ξέρω γιατί στριφογυρίζει στο μυαλό μου τόσο πολύ τις τελευταίες μέρες αυτή η πρόταση. Αυτό είμαι όμως. Ή και αυτό. Κόρη της Μαρίας, όχι της μητέρας μου μόνο, αλλά της γυναίκας που δεν πρόλαβα να γνωρίσω, να βγω μαζί της για "ενήλικα" ψώνια (και το περίμενα αυτό πώς και πώς, μου έλεγε θυμάμαι ότι όταν μεγαλώσω και φτάσω τα 13 - 14, θα πηγαίνουμε μαζί σαν φιλενάδες, κι ήταν και κοκέτα και φινετσάτη). Ούτε να πιούμε καφέ μπορέσαμε τελικά. Έτσι, να κυκλοφορήσω κι εγώ με τη μητέρα μου, να με καμαρώσει ο κόσμος κι εμείς να καμαρώνουμε η μία την άλλη. Δεν προλάβαμε. Κι ίσως για αυτό με πιάνει μια δυσπιστία καμιά φορά με τις φιλίες μου, κυρίως με γυναίκες. Σαν να έχουν το ληξιπρόθεσμο γραμμένο επάνω τους. Λες και πριν την τελευταία πίστα ένα χέρι θα τραβήξει το καλώδιο από την πρίζα και τότε game over.
Είμαι η κόρη της Μαρίας. Και θυμάμαι πολλά, περισσότερο καλά και όχι άσχημα. Πολλές φορές ξεχνάω τη μορφή, έχω στο μυαλό μου μια εικόνα λίγο αχνή, αλλά στο βάθος τίποτα δεν ξέχασα.
Είμαι η κόρη της Μαρίας. Και τώρα ξέρω γιατί το σκέφτομαι: Για να ξορκίσω την απουσία της που πάει να βάλει εμπόδια μεταξύ μας. Για να βάλω ένα ορόσημο στην ύπαρξή σου, για να βεβαιωθώ κι εγώ ίσως ότι κάποτε ήσουν εδώ. Για να μην υπάρχει πια η αίσθηση του ανάπηρου μέσα μου. Δεν φύτρωσα, κι εγώ είχα κάποτε μια μάνα, τη Μαρία. Μια μάνα που με κρατούσε στα χέρια της μωρό και με νανούριζε, κι αργότερα μου έλεγε παραμύθια και μου ετοίμαζε το καλαθάκι μου για το σχολείο. Και για να σταματήσω πια να σου κρατάω κακία Μαμά, που έφυγες και με άφησες επίτηδες. Έτσι νόμιζα, ότι το ήθελες. Μετά κατάλαβα, αλλά με το μυαλό μου μόνο. Η ψυχή μου είναι ακόμη θυμωμένη. Αν τώρα που γράφω με ακούς, συγχώρεσέ με.
Λοιπόν, είμαι η κόρη της Μαρίας. Και είμαι καλά. Κι ελπίζω κι η Μαρία να είναι καλά με την κόρη που έχει.

Πέμπτη 10 Σεπτεμβρίου 2009

Πόσο θα 'θελα ένα χάδι ή μια γελαστή ματιά πάνω μου αυτή τη στιγμή δε λέγεται.

Πέμπτη 3 Σεπτεμβρίου 2009

Σκάρλετ

Τώρα τελευταία φοβάμαι. Τον εαυτό μου εννοώ. Πολύ. Δεν τον έχω ξαναδει έτσι, τόση φόρτσα, τόσο απότομα, τόσο έτσι. Ανάμικτα συναισθήματα, σε μεγάλες εντάσεις, γελάω κι ενθουσιάζομαι, έπειτα κλαίω και κάνω ασκήσεις πεσιμισμού. Είναι η πρώτη φορά που κι ακροβάτης διασχίζοντας τεντωμένο σχοινί στα 10.000 πόδια χωρίς δίχτυ μπορεί να θεωρηθεί πιο σταθερός και ασφαλής από εμένα.
Και; Αυτή είναι η πιο συχνή ερώτηση που μου απευθύνω τελευταία. Κάπου κάπου μπροστά στον καθρέφτη, για να μπορώ να μουτζώνομαι μετά. Κυρίως θυμωμένα, απαξιωτικά και ξανά θυμωμένα: Και; Να είσαι προσεχτική, μου θυμίζω. Και; Να είσαι γλυκιά, ήρεμη, καλοσυνάτη. Και; Να μην προκαλείς προβλήματα. Και; Να μην ακούγεσαι. ΚΑΙ;;
Ρωτάω, ενώ καταβάθος ξέρω ότι η πραγματική ερώτηση είναι πια ΓΙΑΤΙ; Δεν είναι φοβερό; Να είσαι 33 χρονών, να τα έχεις κάνει όλα θεωρητικά σωστά και comme il faut και τελικά να καταλήγεις να ρωτάς μόνη σου ΓΙΑΤΙ; Ποιον θα νοιάξει αν θα είμαι σωστή; Όχι, λάθος, ποιον θα ωφελήσει να είμαι σωστή; Γιατί να μην είμαι π.χ. μια πουτάνα; Όχι στο σώμα, στην ψυχή λέω. Γιατί όχι; Ποιος θα ασχοληθεί τελικά; Να μου πω εγώ: Κανείς. Σήμερα κοιτάζω γύρω μου και ανακαλύπτω ότι όσοι βάδιζαν δίπλα μου έχουν εξαφανιστεί. Εγώ τους προσπέρασα, αυτοί προχώρησαν, δεν τολμώ ακόμη να κοιτάξω, έχει πολλή σκόνη. Μόλις το κατάλαβα. Όπου επένδυσα (όχι, δεν επένδυσα, χάρισα) συναισθήματα, χρόνο, φροντίδα, καπνός. Και χειρότερο ξέρεις ποιο είναι; Που καταβάθος υποψιάζομαι ότι δεν είναι στραβός ο γιαλός, εγώ στραβά αρμενίζω μάλλον.
Αυτά σκέφτομαι. Και μετά με χτυπάει το ρεύμα και συνέρχομαι. Και τότε μου έρχεται να κλάψω από απογοήτευση. Μα εγώ μέχρι πρόσφατα τις είχα αυτές τις απαντήσεις. Ήμουν σωστή γιατί με ένοιαζε να είμαι σωστή, ήθελα να προσφέρω, όχι μόνο από φόβο, αλλά κι επειδή μου έδινε χαρά και με ζέσταινε. Προσποιητά έστω, γινόμουν αθώα. Ήμουν ήρεμη. Έστω όχι και πολύ ζωντανή, αλλά ήρεμη σαν προβατάκι στο λιβάδι.
Πού είναι το προβατάκι οέο; Δεν πιστεύω και σε πολλά πια. Κι όσα έχω τώρα στα χέρια μου σαν υλικό από εμένα, με απελπίζουν. Δεν κάνω πλάκα, με απελπίζουν.
Το πιο συγκλονιστικό από τα νέα δεδομένα που προκύπτουν από τις συνεχείς εσωτερικές ανακατατάξεις μου (σαν να ήμουν ολόκληρη βιομηχανική μονάδα) είναι πόσο ανάγκη έχω από ανθρώπινη επαφή. Με έχει πλημμυρίσει, με έχει κατακυριεύσει. Να μην είμαι πια μόνη, να έχω συντροφιά. Ποιος, εγώ; Που πάντα διακήρυττα ότι δεν είμαι μόνη, είμαι μοναχική και το αγαπάω; Πού πήγε αυτό; Και πώς διαχειρίζεσαι το νήπιο που ανακαλύπτεις μέσα σου να κάνει τα πρώτα του βήματα στον έξω κόσμο;
Και θέλω να βρω ξανά απαντήσεις που να με ικανοποιούν. Με τις τωρινές μου ανάγκες, να μη δραπετεύω από το σήμερά μου. Θέλω λύσεις για μένα, στο παρόν. Θέλω να επανεφεύρω τη συγκρότησή μου. Να φτάσω πάλι στα ίδια συμπεράσματα, ίσως για διαφορετικούς λόγους, πιο "μάγκικους". Δηλαδή να είμαι και ο ασθενής και ο γιατρός. Πολλή δουλειά αδελφέ μου. Μπορώ να την κάνω; Ε; Μπορώ;
Αύριο είναι μια άλλη μέρα Σκάρλετ μου.

Πέμπτη 27 Αυγούστου 2009

Λαχταρώ

Ναι τελικά λαχταρώ. Λαχταρώ πολλά από εκείνα που νόμιζα ότι είχα "παγώσει" ή και ξεπεράσει. Ή που πίστευα ότι μπορώ να τους δώσω πίστωση χρόνου. Λες κι ο χρόνος έχει καμια όρεξη ή κάποιο σούπερ προχωρημένο τρόπο να μου χαρίσει πίστωση. Σιγά. Ανώμαλες σκέψεις, ανώμαλες καταστάσεις. Ο χρόνος είναι αδυσώπητος στην απολυτότητά του. Τέλος.
Έφτασαν μόλις δύο ημέρες για να το συνειδητοποιήσω. Δυο μέρες μόνο. Για τόσο μόνο, που λέει κι η Γαλάνη (το σήριαλ δεν το σχολιάζω - ούτε εσείς). Σε βρήκα στο τέλος του Ιουλίου (ήρθες; σε καλούσα με τη σκέψη μου; δεν είμαι σίγουρη τελικά) και μου θύμισες. Την ουσία. Το χτυποκάρδι. Το πραγματικό. Το ξετσίπωτα, αδιάντροπα, αυθάδικα φωνακλάδικο αληθινό ΜΟΥ. Πόσο μετράει το σωστό χέρι, το χέρι που γουστάρω πάνω μου. Ότι το μόνο στόμα που αξίζει να με φιλάει και να φιλάω είναι το δικό σου. Όχι τυχαία, ούτε εσκεμμένα, απλώς νομοτελειακά. Το δικό σου. Στοπ.
Τι γλυκιά συνωμοσία! Έκανε όλα τα ανίερα ιερά. Όλα τα λάθη σωστά. Κανείς άλλος, τίποτα άλλο γύρω. Μόνο εσύ και εγώ. Με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς. Κι όλα να ταιριάζουν σαν γάντι. Το δέρμα σου στο δέρμα μου, τα μάτια σου στα μάτια μου, η λύπη μου στην έκπληξή σου. Η ζωή είναι η καλύτερη υφάντρα τελικά, αυτή η πουτάνα.
Κι ας μην πηδηχτήκαμε. Ουδεμία σημασία. Άλλωστε, το είπες κι εσύ. Μέσα σε δύο ημέρες, ήταν σαν να κοιμηθήκαμε μαζί (άλλες) χίλιες φορές. Κι ύστερα ήρθαν τα απλουστευμένα, ναϊφ συστήματά σου: 1-2-3. Ήτοι σ' αγαπώ, σε θέλω, είμαι μαζί σου. Τα 2 πρώτα μου εξήγησες τα έχουμε. Το 3ο είναι ανέφικτο. Το έχει καπαρώσει άλλη. Και ξέρουμε κι οι δυο ότι δεν είμαι καλή σε αυτά τα συστήματα ζώνης 1-2-3, 1+2, όλα αυτά δεν τα λειτουργάμε καλά νομίζω. Άλλωστε είναι και αισχρό να χωρίζεις για να γυρίσεις στην πρώην σου, είπες. Είναι σαν να έκανες διάλειμμα. Είπες εσύ. Κι εγώ άκουγα και σχολίαζα μέσα μου "Άρα κι εσύ το σκέφτεσαι, αλλά δεν πιστεύω στιγμή ότι θα το τολμήσεις".
Κι έμεινε εκεί. Ένα μπλε φουστάνι χιλιοταλαιπωρημένο από το τσιμέντο να μυρίζει χαρά και ζωή. Και τα μάτια μου. Που όπως μου είπε μια φίλη μου, λες κι ήξερε, αναστήθηκαν. Έμοιαζες με νεκρή πριν, έτσι μου είπε.
Σίγουρα δεν ήμουν, δεν είμαι πια νεκρή. Ζω πολύ εντατικά. Γιατί είπαμε, μου θύμισες. Τι είναι το χάδι. Πώς είναι να βλέπεις τον πιο λαμπερό σου εαυτό στα μάτια ενός άλλου. Να εξιτάρεσαι με ένα φιλί και να γίνεται έκρηξη που γαμάει όλο το σύμπαν. Να περιμένεις την οικειότητα, το δέσιμο, την καθημερινή επικοινωνία. Να μη ντρέπεσαι που χαίρεσαι για αυτό. Να μη γίνεσαι ψυχρόφιλο που πάει κι έρχεται μόνο του για να αποδείξει ότι τα καταφέρνει κι επιβιώνει στην έρημο. Κι από τότε ζω σαν τζάνκι. Το χειρότερο είδος: τζάνκι για επαφή, ανθρώπινη, ερωτική, σεξουαλική, ψυχική, όλα αυτά και ακόμη παραπάνω. Μια κίνηση που να δείχνει ότι δεν αναστατώθηκε μόνο η δική μου η ζωή. Και βαθύτερα: ότι δεν θα είναι ακόμη μια ανώφελη αναστάτωση, μια άδοξη προσομοίωση αληθινού. Τοσο ξενύχτι, τόση ένταση, τόση παραζάλη μην πάνε χαμένα. Και ξέρεις τι εννοώ χαμένα; Όχι απαραίτητα να έρθεις να μου προσφέρεις κόκκινα τριαντάφυλλα και να μου πεις "Λάθος, πάμε ξανά;" Όχι αυτό. Αλλά να, να μην ξαναγίνω εκείνη η νεκρή. Δεν θα το αντέξω να ξαναπεθάνω. Πες μου ότι σε άγγιξα. Ότι κάπου, σε μια πολύ πολύ μικρή γωνιά σου, άφησα ένα σημάδι, ίδιο με το δικό μου. Κατακόκκινο και φλεγόμενο, σαν διάττοντα αστέρα. Πες μου μόνο αυτό.
Ψέμματα. Ψέμματα. Ψέμματα. Αυτό δε μου φτάνει. Πες μου κι άλλα, ότι σου ήρθε τελικά το μήνυμα. Ότι βρε ηλίθιε, ανερμάτιστε τύπε, εμείς είμαστε κάρμα και καλό κάρμα, κι όχι ξεφτισμένα ενσταντανέ από ένα παρελθόν που έληξε και τώρα είναι κορνίζες πάνω από το τζάκι. Πες μου ότι δεν θα χρειαστεί τελικά να περάσω άπειρο χρόνο για να μπορέσω να ξεκολλήσω το μυαλό και το σώμα μου από τη συχνότητά σου. Μη με κάνεις σοφότερη με άλλο πόνο, φτάνει ο πόνος, εμένα ο εαυτός μου τώρα γιορτάζει, ακούς; Πανηγύρι έχει, έχω καλέσει όλη τη γη. Ερήμην σου, υπόγεια. Λόγω της δεύτερης ανάγνωσης. Reading between your lines.
Σκασίλα μου. Αν τελικά δεν μπορείς ή δε θέλεις, αν κάνεις πίσω, σκασίλα μου. Εγώ δεν ξαναπεθαίνω, στο δηλώνω. Θα μείνω εδώ και δε θα κρύβομαι πια. Αν μπορείς, αν θέλεις, κρύψου εσύ. Εγώ θα είμαι εδώ και θα σε πυροβολώ ανάμεσα στα μάτια με τα αισθήματά μου. Αν δεν σου γουστάρει, σήκω φύγε. Κάντο επιτέλους κι εσύ μια φορά σωστά.
(Νομίζω) σ' αγαπώ. Κι αν δεν κάνω λάθος, δεν σταμάτησα ποτέ να σ' αγαπάω. Δηλαδή, αλίμονό μας, το ζητούμενό μου από σένα ίσως είναι 1,2,3. Επί 1. Επί όσο περισσότερο γίνεται. Κι εγώ θύμα ή θύτης, θα το παίξω άλλη μια φορά το στοίχημα και θα τα ζητήσω όλα ή τίποτα. Περίμενε και θα δεις. Μόνο αυτό σου λέω. Περίμενέ με.

Τρίτη 17 Φεβρουαρίου 2009

Προς

Ανακάλυψα ένα από τα εν δυνάμει ελαττώματα του γραπτού λόγου σήμερα: επειδή δεν υπάρχουν ο τόνος και οι αποχρώσεις της φωνής, δεν είναι εύκολο να αντιληφθείς τις διαθέσεις και τα αισθήματα του "συνομιλητή" σου. Επειδή σήμερα έστειλα μηνύματα που όταν τα ξαναδιάβασα μου φάνηκαν σκληρά και ξερά, στέλνω από εδώ διαβεβαίωση ότι δεν ήταν αυτή η πρόθεσή μου. Απλώς η αντοχή μου.
Πολύ δύσκολη μέρα και πολύ κουραστική. Νιώθω σαν εκατόχρονη γριά. Θεέ μου πότε θα τελειώσουν αυτές οι μέρες; Νιώθω σαν να τις κουβαλάω από τότε που γεννήθηκα. Ανάβω ένα τσιγάρο και το αφήνω να καίει δίπλα μου στο τασάκι. Και γράφω. Και στα αυτιά μου ακούω αυτό που το πρωτοτραγούδησα στο ταίρι μου κάποτε και τώρα νιώθω ότι η μελωδία και οι στίχοι του ειναι μεγάλη παρηγοριά. Μου και σας το αφιερώνω. Πολλά φιλιά!

Δευτέρα 16 Φεβρουαρίου 2009

Όλα αλήθεια

Τα μέτρησα όσα είπαμε. Κι ας μην ήθελα να τα σκεφτώ. Όχι ότι τώρα είμαι πιο ήρεμη ή σοφότερη, χάλια είμαι, απλώς έπρεπε να είμαι δίκαιη και να σκεφτώ όσα μου είπες. Για μένα, για σένα, για να είμαι κάποτε καλά. Δίκιο είχες τελικά σε όσα μου αναλογούσαν. Σε όλα. Εκτός από ένα.

Όλες αυτές τις ημέρες ψάχνω βαθιά βαθιά από τα πρωταρχικά θεμέλια να δω αν σε αγάπησα πραγματικά ή αν ικανοποιούσα άλλες ανάγκες μου με το να σε δεσμεύω. Αν χρειαζόμουν έναν ιδεατό σύντροφο για να καλύπτω τη μοναξιά μου και διάλεξα εσένα. Εξ άλλου είμαι πολύ ιδιότροπος και ατελής άνθρωπος, το ξέρεις, δύσκολα κάνω φιλίες και σχέσεις και ακόμη πιο δύσκολα δένομαι. Φριχτή σκέψη λοιπόν, αλλά αν ίσχυε θα με βόλευε κι εμένα στην παρούσα φάση να προχωρήσω, οπότε έπρεπε να το ξέρω. Αφέθηκα λοιπόν να θυμηθώ, βήμα βήμα προς τα πίσω, δύσκολο, είναι μεγάλο βάσανο να σκάβεις το μέσα σου με τα νύχια σου. Ξέρεις τι βρήκα; Φυσικό πόνο. Κάθε φορά που σκέφτομαι εσένα, νιώθω φυσικό πόνο. Στο κεφάλι μου, στο στομάχι, ακόμη και στα δάχτυλά μου. Μου λείπεις, και στις καλές και στις κακές στιγμές, κάθε μέρα. Εκεί που δεν το περιμένω, ξεπετάγεσαι μέσα στο κεφάλι μου, έτσι, χωρίς λόγο. Με πλήρη επίγνωση του γιατί δεν πρέπει να σε σκέφτομαι, για όλους τους λόγους που θα έπρεπε να κοιτάζω αλλού. Τους ίδιους ακριβώς με τους δικούς σου.
Και τώρα έρχεται το καταπληκτικότερο και θα με πεις ηλίθια με κάθε δικαίωμα αυτή τη φορά: Δεν είχα καταλάβει. Δηλαδή συνειδητά. Πραγματικά δεν είχα καταλάβει πόσα και τι ένιωθα ακόμη για σένα. Νόμιζα ότι τα είχα καλά τακτοποιήσει στο μυαλό μου. Γι αυτό και προχωρούσα. Δεν είχα ιδέα μέχρι πρόσφατα. Αλήθεια. Αφελέστατο; Ναι, άλλωστε δεν φημίζομαι για την οξυδέρκειά μου. Το γιατί δεν είχα ιδέα, δεν θέλω να το ψάξω πια. Δεν ήθελα, φοβόμουν, θεωρούσα ότι δεν έχει νόημα, δεν ξέρω και δεν θα πω ψέμματα. Όμως τελικά ένιωθα. Ακόμη. Αυτή τη ζέστη μέσα μου όταν σε σκεφτόμουν. Που όταν έπαιρνες τηλέφωνο, γέμιζε χρώματα ο χώρος. Που βαφόμουν πριν σε συναντήσω για να είμαι ωραία. Νόμιζα ότι ήταν από γυναικεία φιλαρέσκεια και από οικειότητα και συνήθεια. Δεν πίστευα ότι μπορεί να ήταν κάτι άλλο. Το κάτι άλλο νόμιζα ότι είχε στερέψει. Και αυτό έκανε τα πράγματα ευκολότερα.
Ευχαρίστως θα αντάλλασσα αυτά που νιώθω τώρα με λίγη ψυχική ηρεμία και εκείνη την περίφημη "ευθεία γραμμή" που τόσες φορές συζητούσαμε. Δεν ήταν τελικά εξάρτηση, έρωτας καθαρός και απλός ήταν. Το σιχαίνομαι που το διαπιστώνω, και τώρα ακόμη, μου έρχεται να φάω τις σάρκες μου που περνάω το ίδιο λούκι ξανά και ξανά. Έχω σιχαθεί να μου λείπεις συνέχεια. Και τώρα που είναι ξεκάθαρο μπροστά μου, κι άλλο τίποτα δεν έχει μείνει, δεν θέλω να το δεχθώ χίλιες φορές περισσότερο από πριν. Το σιχαίνομαι που όταν κάποιος πάει να με πλησιάσει σε λιγότερο από δύο μέτρα, εγώ τραβιέμαι πίσω. Μια χαρά τα βγάζω πέρα βέβαια, δεν γκρεμίζομαι, δεν καταρρέω, δεν είναι έτσι η φύση μου. Μόνο απορώ πόση δύναμη έχει η έλλειψη να είναι παρούσα. Και ζηλεύω. Το ήξερες αυτό για μένα, ότι ζηλεύω κιόλας; Εγώ όχι, τώρα το ανακάλυψα. Και ντρέπομαι. Πολύ. Έχοντας γνώση ότι η ευθύνη δεν ήταν μόνο δική μου. Αλλά για όση μου αναλογεί, ντρέπομαι πολύ. Δεν ήθελα να γίνει έτσι. Φταίω γιατί δεν έλαβα καμιά φροντίδα για να το δω να γίνεται αλλιώς ή τουλάχιστον για να αποφύγουμε τα χειρότερα. Αλλά δεν το ήθελα και δεν μου γουστάρει να νιώθω ότι έγινα Κατίνα.
Δεν έχω άλλα λόγια. Ήθελα να το γράψω για να μπορώ να το διαβάζω και να νιώθω άνθρωπος. Στα αλήθεια σε ερωτεύτηκα, σε αγάπησα, όλα στα αλήθεια. Και χωρίς να έχω κανέναν έλεγχο σε αυτό, όπως σε όλα τα αληθινά αισθήματα. Και χαίρομαι γι' αυτό. Γιατί δεν ήταν αδυναμία, ήταν αρχοντιά. Έτσι λέει ένας φίλος μου, σχέσεις κάνουμε είτε από αδυναμία είτε από αρχοντιά.
Και κάτι τελευταίο: Ό,τι και να έδειχνε η συμπεριφορά μου, δεν σε θεώρησα ποτέ δεδομένο ούτε για αστείο. Ήσουν πολύ ενδιαφέρων και πολύπλοκος για να σε πάρω ως δεδομένο. Μόνο την αγάπη μου για σένα θεωρούσα δεδομένη.

Παρασκευή 13 Φεβρουαρίου 2009

Καλή αρχή

Είπα να μη σας τρελαίνω πια με τις χαζομάρες που συχνά πυκνά μου τυραννάνε τον εγκέφαλο. Επομένως όταν νιώθω να σεληνιάζομαι, θα ξεσπάω εδώ. Τελικά λέω να μην το κάνω ιδιωτικό, διότι μου φαίνεται λίγο οξύμωρο (να θες να έχεις μπλογκ αλλά να το διαβάζουν λίγοι - προσωπική μου άποψη πάντα). Θα το αφήσω ανοιχτό για όλους, αλλά δεν είναι υποχρεωτικό ούτε να το διαβάζετε ούτε να αφήνετε σχόλια. Όπως και στο Καλαθάκι, εδώ κάνετε ό,τι θέλετε εσείς. Σας φιλώ και θα τα πούμε σύντομα!