Σάββατο 29 Μαΐου 2010

Σβήσε το φως

Σε ήθελα τόσο πολύ.
Κι ακόμα δηλαδή σε θέλω.
Κι ήθελα τόσα πολλά.
Τόσο ξαφνικά.
Τότε τρόμαξα, όταν το κατάλαβα.
Όταν μετακινήθηκα τόσο ήσυχα κι ύπουλα από τον κόσμο της συμπάθειας στα πιο βαθιά νερά
Το ένιωσα το τελευταίο πρωί στο σπίτι σου. Που έπρεπε να φύγω στις επτά. εσύ κοιμόσουν με τα χέρια σου γύρω μου. Μόλις είχα ξεγλιστρήσει κι είχα φορέσει τα ρούχα μου. γύρισα και σε κοίταξα και ξαναχώθηκα στην αγκαλιά σου. Έμεινα εκεί μια ώρα. Και πόσο χάρηκα! Και πόσο τρομοκρατήθηκα!
Δεν ήθελα καθόλου να σε αγχώσω. Και τελικά αγχώθηκα εγώ. Στο έπακρο. Κι όσο πήγαινε, τόσο χειρότερα. Πικραινόμουν γιατί φαινόταν ότι κάθε φορά που έλεγα ή έκανα κάτι που έδειχνε τι ένιωθα, εσύ ερχόσουν σε δύσκολη θέση. Άρχισα να θέλω να σε βλέπω πιο πολύ, να περιμένω μήνυμά σου. Κι αυτό ήταν το ακριβώς αντίθετο από ό,τι χρειαζόταν τη δεδομένη στιγμή. Κι αγχώθηκα, και ντράπηκα, και πνίγηκα, ένιωσα ότι δεν ορίζω τον εαυτό μου. Κυρίως ένιωσα ότι αν συνέχιζα έτσι, θα σε περιόριζα κι ήταν το τελευταίο που ήθελα. Σε ήθελα καλά μαζί μου, αλλά αυτό ήθελε γερό κοντρόλ από μέρους μου κι εγώ αυτό το έχανα. Οπότε αποφάσισα να κάνω ηρωική έξοδο. Πήρα βαθειά ανάσα και το έκανα. Κι από τότε δεν έχω σταματήσει να κλαίω. Έχει πολλή πλάκα. Κλαίω όπου μου ρθει, στο γραφείο, στο λεωφορείο, ακόμη και πάνω από τα ράφια του σούπερ μάρκετ, λες και δεν μπορώ να αντέξω πόσο ανέβηκαν οι τιμές. Δεν ήξερα ότι είχα τόσα δάκρυα μέσα μου. Αλλά θα τελειώσουν σιγά σιγά. Νόμιζα ότι αν έφευγα πρώτη, θα ήταν καλύτερα. Δεν είναι. Αλλά ελπίζω να γίνει.
Σε ευχαριστώ για όλα. Ένα κομμάτι σου θα είναι μέσα μου. Όταν θα λέω χουχ ή όταν θα κοιτάζω μια φωτογραφία.
Και θα εύχομαι τα καλύτερα για σένα.
Συγνώμη που δεν μπόρεσα. Να φανώ άξια, ψύχραιμη και δυνατή και να το κάνω να δουλέψει. Απλά δεν μπόρεσα.
Κι όσο κι αν ακούγεται απίστευτο σε τόσο λίγο χρόνο, και μιας που πια δεν χρειάζεται να ανησυχώ για το τι σκέφτομαι και λέω, σε αγάπησα στα αλήθεια. Πότε πρόλαβα δεν ξέρω, αλλά σε αγάπησα. Απόδειξη ότι ακόμη και τώρα εσένα έχω στο μυαλό μου. Να είσαι εσύ καλά, να μην στενοχωρηθείς καθόλου, να μην νιώσεις προδομένος ή μόνος. Αλλιώς θα με τσακίσει. Να προσέχεις μωρό μου όμορφο, βλαμμένο μου.

Παρασκευή 28 Μαΐου 2010

Τρίτη 18 Μαΐου 2010

Αααχχχχ

Έκανα λάθος Έκανα λάθος Έκανα λάθος Έκανα λάθος
Όλα καλά Όλα καλά Όλα καλά Όλα καλά Όλα καλά
Ζήτω Ζήτω Ζήτω Ζήτω Ζήτω Ζήτω Ζήτω Ζήτω Ζήτω
Α, και συγνώμη μωρό μου για αυτά που σκέφτηκα
Αυτή η ρημάδα η ανασφάλεια τα φταίει όλα
Έχω γεράσει κιόλας .... :(

Σάββατο 15 Μαΐου 2010

ok, that's the way the story goes

Γυρνάς στη ζωή σου ψιλοαπογοητευμένος. Όχι άσχημα, όχι με ιδιαίτερα προβλήματα,ούτε θέματα επιβίωσης ούτε τίποτα, απλώς κάτι λείπει και μαθαίνεις να συμβιβάζεσαι με τις ελλείψεις σου. Αλλά πάντα υπάρχει ένα κενό.
Κι ύστερα γνωρίζεις κάποιον από το πουθενά. Ακριβώς στην κόψη εκείνης της στιγμής που έχεις πάρει απόφαση ότι θα είσαι μόνος σου. Όχι μόνος από ανθρώπους, μόνος μέσα σου. Γιατί η γλώσσα που μιλάς ακούγεται στους άλλους ακαταλαβίστικη. Κι έτσι έχεις μάθει να συλλαβίζεις κάποιες λέξεις στη δική τους για να μπορείς να συνεννοείσαι. Αυτό όμως δεν είναι επικοινωνία. Κι έτσι μένεις πάντα λίγο στην άκρη, κάπως φοβισμένος.
Κι όμως, αυτός ο κάποιος την καταλαβαίνει τη γλώσσα σου. Και σου κάνει έκπληξη που νομίζεις ότι καταλαβαίνεις κι εσύ τη δική του. Ωραία αίσθηση, άνεση, με χαρά παιδιού το δέχεσαι.
Κι ύστερα, μιλάτε περισσότερο, συναντιέστε. Και συνεχίζεις να νιώθεις ωραία. Κι εντάξει, δεν τα καταλαβαίνεις τελικά κι όλα, αλλά είναι από τα αντίθετα που μπορεί και να κάνουν ωραίο συμπλήρωμα. Καινούριος κόσμος, καιρός για εξερευνήσεις. Γράφεις ποστ γιατί ο ενθουσιασμός δεν χωράει πια μέσα σου, πετάς. Κι έχεις ανταπόκριση. Έτσι φαίνεται. Λες, ορίστε, υπάρχει. Υπάρχει περίπτωση να μην είσαι πια μόνος. Ακόμη καλύτερα, υπάρχει περίπτωση να βρήκες κάποιον να περνάς όμορφα.
Κι ύστερα διάλειμμα. Για διαφημίσεις. Που παγιώνεται. Με λόγους, χωρίς λόγους. Κάνεις υπομονή γιατί στο ζητάει και περιμένεις. Στην αρχή. Ύστερα, περνάνε λίγες μέρες, αρχίζεις να στενοχωριέσαι, θυμώνεις, μετά πάλι στενοχωριέσαι. Μπορεί να κλάψεις και λίγο. Το βραδυ μόνος σου, το πρωί στο δρόμο, μέχρι να ηρεμήσεις. Έπειτα το φιλοσοφείς. Πόσες πια να είναι οι εξαιρέσεις; Πόσες φορές γίνονται θαύματα; Το λογικό είναι αυτό που γίνεται. Άρα κανένα πρόβλημα. Είσαι εκεί που ήσουν και πριν. Λίγο πιο λίγος μέσα, λίγο πιο κυνικός, λίγο πιο άδειος. Πάντως τίποτα φοβερό. Ούτε παράξενο. Είπαμε, λογικό.
Και μετά μια μέρα που μιλάς μαζί του πάλι, εντάξει, ήρεμος είσαι, αλλά όχι και αναίσθητος. Και σε ρωτάει μεταξύ άλλων "βρήκες καινούριο;", μισοαστεία, μισοσοβαρά. Και τι να πεις; Ξαναγίνεσαι ο κουρασμένος άνθρωπος που ήσουν, δεν θες να απαντήσεις κάτι, παρά μόνο λες κι εσυ στο ίδιο ύφος "τι σε νοιάζει;"
Και μετά πάλι περί ανέμων και υδάτων
Αυτά
Τι περιμένεις;
Έτσι είναι τελικά τα πράγματα
Χαλαρά
Κι όχι ότι έχεις να καταλογίσεις και κάτι
Πραγματικά δεν έχεις
Απλώς δεν ανήκεις στις εξαιρέσεις
Καλό μας βράδυ

Τετάρτη 5 Μαΐου 2010

Σήμερα έχω νεύρα, οπότε θα ακούσουμε μουσική (ναι ναι, μην αγκομαχάτε)

Εργασιακά προβλήματα, οπότε μόνο η Πέτα θα μας σώσει σήμερα



Κι άλλο ένα (λειτουργεί ως ηρεμιστικό)




Καλό απόγευμα! Και κουράγιο σε όλους, έχουμε δύσκολα μπροστά μας.

Δευτέρα 3 Μαΐου 2010

Γλυκό μου πλάσμα

Απόψε να ξέρεις σ' αγαπώ και λίγο.
Όνειρα γλυκά