Πέμπτη 7 Ιουλίου 2011

Αγάπη μου, άκου

Αγάπη μου, άκου


Είμαι νευρική


Όταν αγχώνομαι αγγίζω το ταβάνι (από το πήγαινε έλα πάνω κάτω)


Είμαι φοβιτσιάρα


Γκρινιάζω


Κοιμάμαι όπου με αφήσεις


Ώρες ώρες βαριέμαι που ζω


Νιώθω συχνά ενοχική


Δεν ξέρω να μαγειρεύω ντολμαδάκια, ψέμματα σου είπα :( Έχω όμως τη συνταγή :)


Κάποιες στιγμές με πιάνει ανασφάλεια τρελή


Δεν ξέρω να βάφομαι της προκοπής


Η ντουλάπα μου είναι γεμάτη πλατφόρμες που τις σιχαίνεσαι


Είμαι ασύλληπτη τεμπέλα


Δεν μου αρέσει το σφουγγάρισμα


Είμαι Ολυμπιακός


Ονειρεύομαι έναν μικρό γάμο με λίγους φίλους και τους δικούς μου


Μερικές φορές όταν βγαίνουμε με άλλους ψιλοενοχλούμαι


Παρόοοοοοολα αυτά


Άμα αφαιρέσεις τα παραπάνω


Αυτό που μένει


είναι ότι




Σ' αγαπώ πολύ



Κι ότι



με έκανες



το πιο



χαρούμενο



χρυσοψαράκι



μέσα στη γυάλα



της ζωής




¨*************************************************

Τετάρτη 6 Ιουλίου 2011

Δύσκολος καιρός

Είμαι πολύ ερωτευμένη - αυτό νομίζω το έχουν καταλάβει και οι πέτρες πια.
Και πολύ περήφανη που είχα την τύχη να είμαι με έναν άνθρωπο που με έμαθε να ζω και ελπίζω ότι τον έμαθα κι εγώ κάτι (ακούς μωρό μου;;;)
Και μάλλον σας ζαλίζω την οικογένεια με τον τρόπο που διαδηλώνω τη χαρά μου από δω, αλλά δεν θέλω να κάνω αλλιώς, γιατί πραγματικά είμαι εντατικά ευτυχισμένη και βαθιά ικανοποιημένη από την προσωπική μου ζωή. Αυτό θέλω να το γιορτάζω κάθε μέρα (κι έτσι την πληρώνετε εσείς).
Κι ως εδώ καλά. Αλλά όταν περνάς καλά στο σπίτι σου, όταν έχεις εκπληρώσει πάνω κάτω τα θεμελιώδη σου ζητούμενα, τότε έχεις περίσσευμα διάθεσης και χρόνου να κοιτάξεις και λίγο γύρω σου. Και πόσο γαμημένα άτιμο είναι αυτό που κοιτάς να σου μαυρίζει την ψυχή!
Δεν είμαι ηλίθια, ούτε τυφλή. Κι όσο κι αν δεν μου αρέσει να το παραδέχομαι, ούτε μωρό. Την άλλη βδομάδα 35 πια. Το ροζ σύννεφο το εγκατέλειψα καιρό τώρα, από τότε που άρχισε να μπάζει νερά. Κι αν χρησιμοποιώ ροζ γυαλιά πού και πού, είναι ακριβώς γιατί πλέον αρνούμαι να βυθιστώ στη θλίψη. Αυτήν που ίσως κανονικά θα έπρεπε να νιώθω πολύ συχνά τελευταία, μαζί με ανησυχία και οργή για όσα συμβαίνουν σε αυτή τη χώρα, με όλους εμάς ακούσιους θεατές και αμέσως ζημιωθέντες. Σίγουρα έχω ένα σωρό αρνητικά συναισθήματα μέσα μου, δυσκολεύομαι να κοιμηθώ καμιά φορά το βράδυ όπως και πολλοί από εσάς, αναρωτιέμαι τι μέλλον υπάρχει εδώ για μένα, για τους δικούς μου, για όλους μας, φοβάμαι να βρεθώ σε στιγμή αδυναμίας με τις υπάρχουσες συνθήκες, και σε μένα μένει πολύς μήνας στο τέλος του μισθού, η ελπίδα μου τελευταία μοιάζει να ταξιδεύει πάνω σε ακυβέρνητη σχεδία....
Κι άλλα πολλά.
Σέβομαι απεριόριστα όλους εσάς εκεί έξω που έχετε υπερπολλαπλάσιες υποχρεώσεις από τις δικές μου και όμως τα βγάζετε πέρα σαν ήρωες ή σλαλομίστες. Να το ξέρετε, πραγματικά σας σέβομαι από την καρδιά μου. Προσκυνώ κι όσους ξημεροβραδιάζονται στο Σύνταγμα - να εξηγούμαι, όχι αυτούς που ψάχνουν τον τρόπο να κάνουν "καριέρα" πάνω στις πλάτες των ταλαιπωρημένων, τους άλλους λέω, τους πολλούς που είναι εκεί για να δείξουν την αντίθεσή τους χωρίς συμφέροντα και συνθήματα πιασάρικα. Ζηλεύω αληθινά, αυτή την φλέβα που χτυπά τόσο δυνατά κάθε μέρα.
Αποφάσισα όμως κάτι. Η εποχή είναι άσχημη πολύ - και με το παραπάνω. Πού θα βγάλει, δεν το γνωρίζω. Δεν έχω ιδέα. Όμως δεν θα σταματήσω να ζω. Όσο κι όπως μπορώ. Ανακαλύπτοντας νέους τρόπους να χαίρομαι. Γιατί η ζωή είναι μικρή, τόση δα κι η κρίση τούτη μπορεί να κρατήσει δέκα χρόνια. Οπότε; Οπότε δεν συμφέρει.
Επομένως είπαμε - θα ζήσω. Όχι από πεισματική ηλιθιότητα να αναγνωρίσω την κατάσταση έξω. Όχι. Απλώς γιατί αρνούμαι να υποθηκεύσω τα επόμενά μου χρόνια στα πέπλα της Κασσάνδρας. Θα κρατάω το χέρι του άντρα μου και θα νιώθω ευτυχισμένη, κι ας μην έχουμε ούτε ευρώ στην τσέπη. Κάπως θα τα καταφέρουμε. Θα προσπαθήσω να χαρώ περισσότερο τους φίλους μου, όλους όσους έχασα στο όνομα μιας δουλειάς που συνεχώς έτρεχε - και πίσω της κι εγώ. Τους δικούς μου, που τους βλέπω μερικές ώρες το μήνα μέχρι τώρα. Πλέον δεν φαίνεται να έχει νόημα να τρέχω τόσο. Ο αργός χρόνος μοιάζει πιο σημαντικός.
Με αυτά δεν σας λέω να κλείσετε τα μάτια και να παραιτηθείτε στην γλυκανάλατη αταραξία, ενώ στο βάθος ακούγεται η Μελωδία της Ευτυχίας - καθόλου. Σας λέω να προσπαθήσουμε όλοι να είμαστε λιγάααακι έστω ευτυχισμένοι με όσα έχουμε, με όσα θα μας μείνουν τελοσπάντων, στο πείσμα των καιρών.
Είναι καλοκαίρι, το πιο δύσκολο που θυμάμαι μέχρι τώρα. Αλλά ο ήλιος είναι ακόμη στη θέση του και από όσο ξέρω, ακόμη δεν αποτελεί τεκμήριο. Και το καλύτερο; Μπορούμε όλοι να τον χαρούμε λίγο.
Αυτά. Και κλείνοντας το διπλοσέντονο, όπως λέει και ο σύντροφός μου, "Κάτι θα γίνει".
Να είστε καλά
Δεν μπορώ να καταλάβω
Σε ξέρω εννιά μήνες τώρα
Είσαι γλυκός και τρυφερός
Αστείος και ρομαντικός
Όμορφος και ... ορεκτικός :P
Έξυπνος και δυνατός
Όσο πρέπει αυστηρός
Δίκαιος και τολμηρός
Τίμιος και ιπποτικός
Μα πού στον κόρακα είναι τα ελαττώματά σου;;
Θα με τρελάνεις εσύ!!!