Πέμπτη 28 Απριλίου 2011

Αγάπη μου

Κοντεύουμε επτά μήνες μαζί. Ώρες ώρες μου φαίνεται σαν να είναι χρόνια, άλλοτε πάλι λες και πέρασε μόνο μία ημέρα. Αυτό συμβαίνει μάλλον γιατί περνάω τόσο καλά μαζί σου, που ο χρόνος δεν παίρνει ποτέ τις πραγματικές του διαστάσεις, σκορπίζει και χάνεται στα βάθη των καιρών.

Επτά μήνες. Όχι πολύς καιρός, σωστά; Αντικειμενικά δηλαδή. Ποσοτικά. Η ποιότητα όμως είναι που μετράει μωρό μου. Μου έδωσες πολλά. Πάρα πολλά σε αυτό το διάστημα. Αγάπη, το πρώτο. Συντροφικότητα, πραγματική συντροφικότητα για πρώτη φορά στη ζωή μου. Με έμαθες ότι μπορώ να τη χειριστώ και να την αγκαλιάσω. Το δικαίωμα να ονειρεύομαι, να λαχταρώ, να ζητώ, να δίνω και να παίρνω.

Και πάνω από όλα, αυτό για το οποίο σε ευχαριστώ, είναι που είσαι πάντα εκεί, στο καλό και στο κακό, πάντα μαζί μου. Για αυτό και μόνον, για την τόση συνέπεια και σταθερότητα, αξίζεις όλα τα καλά του κόσμου. Ποτέ, ούτε για μια στιγμή δεν σταμάτησες να μου επιβεβαιώνεις όσα κατάλαβα για σένα από την αρχή.

Σε φιλώ, σε αγαπώ

και δεν σε χορταίνω

Η κυρία σου