Η ώρα έχει πάει εφτάμισι, έξω σκοτάδι πίσσα, μέσα βιβλία και φάκελοι σε σωρούς γύρω μου απειλούν να καταλάβουν και την αναπνοή μου (το ζωτικό μου χώρο σχεδόν τον εξαφάνισαν).
Δεν το αποφασίζω να κλείσω τον υπολογιστή μου και να φύγω. Να φύγω λοιπόν. Και να πάω πού; Έχει τόση μοναξιά πάνω μου, γύρω μου, εντός μου, που πού μπορώ να την ακουμπήσω απόψε;Πού αλλού ταιριάζει παρά μόνο εδώ μέσα που όλα είναι βουβά και άδεια; Κουράζει κι η αναζήτηση καλής παρέας. Ιδίως όταν δεν υπάρχουν πολλές ελπίδες να τη βρεις και να είναι και διαθέσιμη. Έχω ξεχάσει πώς είναι να είσαι κανονικός άνθρωπος, με δουλειά, γονείς, φίλους, σύντροφο, έχω κουρδιστεί σε ένα ρυθμό που λέει δουλειά - σπίτι και πίσω. Και στο ενδιάμεσο να προσπαθώ σαν τρελή να τακτοποιώ τις εκκρεμότητες. Παντού εκκρεμότητες, αυτό έγινε η ζωή μου. Και πριν από λίγο καιρό δεν με πείραζε κιόλας. Τώρα όμως με πειράζει πολύ. Προσπαθώ λοιπόν να ξεκλέψω χρόνο για να κάνω αυτά που θέλω, κυρίως προσπαθώ να "ξεψαρώσω", να βάλω τα πράγματα σε μια σειρά και να χωρίσω την ήρα από το στάρι. Τι είναι πραγματικά σημαντικό, τι όχι. Εκεί κι αν μπερδεύομαι. Όταν ακολουθώ τη λογική, μετράνε συγκεκριμένα πράγματα, όταν αφήνω το συναίσθημα να πάει μπροστά, μετράνε άλλα. Εγώ πώς να βγάλω το μέσο όρο; Και σκέφτομαι: Την Εύα τι την έκανα; Πού την έχασα; Τι μπορώ να κάνω τώρα για αυτήν; Πώς θα νιώσει ικανοποιημένη, χορτασμένη, πώς θα πάψει να είναι Κοκκινοσκουφίτσα; Πολλή μαυρίλα σε αυτό το δάσος τελευταία και δεν αντέχεται. Και ακόμη και ότι τώρα προτιμώ να είμαι εδώ και να σας γράφω όλο αυτό το ασυνάρτητο κατεβατό από το να είμαι κάπου έξω living my myth, προσωπική κατάντια δεν είναι; Ε, δεν είναι;
Δεν το αποφασίζω να κλείσω τον υπολογιστή μου και να φύγω. Να φύγω λοιπόν. Και να πάω πού; Έχει τόση μοναξιά πάνω μου, γύρω μου, εντός μου, που πού μπορώ να την ακουμπήσω απόψε;Πού αλλού ταιριάζει παρά μόνο εδώ μέσα που όλα είναι βουβά και άδεια; Κουράζει κι η αναζήτηση καλής παρέας. Ιδίως όταν δεν υπάρχουν πολλές ελπίδες να τη βρεις και να είναι και διαθέσιμη. Έχω ξεχάσει πώς είναι να είσαι κανονικός άνθρωπος, με δουλειά, γονείς, φίλους, σύντροφο, έχω κουρδιστεί σε ένα ρυθμό που λέει δουλειά - σπίτι και πίσω. Και στο ενδιάμεσο να προσπαθώ σαν τρελή να τακτοποιώ τις εκκρεμότητες. Παντού εκκρεμότητες, αυτό έγινε η ζωή μου. Και πριν από λίγο καιρό δεν με πείραζε κιόλας. Τώρα όμως με πειράζει πολύ. Προσπαθώ λοιπόν να ξεκλέψω χρόνο για να κάνω αυτά που θέλω, κυρίως προσπαθώ να "ξεψαρώσω", να βάλω τα πράγματα σε μια σειρά και να χωρίσω την ήρα από το στάρι. Τι είναι πραγματικά σημαντικό, τι όχι. Εκεί κι αν μπερδεύομαι. Όταν ακολουθώ τη λογική, μετράνε συγκεκριμένα πράγματα, όταν αφήνω το συναίσθημα να πάει μπροστά, μετράνε άλλα. Εγώ πώς να βγάλω το μέσο όρο; Και σκέφτομαι: Την Εύα τι την έκανα; Πού την έχασα; Τι μπορώ να κάνω τώρα για αυτήν; Πώς θα νιώσει ικανοποιημένη, χορτασμένη, πώς θα πάψει να είναι Κοκκινοσκουφίτσα; Πολλή μαυρίλα σε αυτό το δάσος τελευταία και δεν αντέχεται. Και ακόμη και ότι τώρα προτιμώ να είμαι εδώ και να σας γράφω όλο αυτό το ασυνάρτητο κατεβατό από το να είμαι κάπου έξω living my myth, προσωπική κατάντια δεν είναι; Ε, δεν είναι;
καλησπέρα
ΑπάντησηΔιαγραφήμε συγκινεί η ανάρτησή σου και σκέπτομαι ότι πολλές φορές και εγώ έχω νιώσει μοναξιά.
Μετά από πολύ καιρό κατάλαβα ότι για να έχεις φίλους πρέπει να έχεις και χρόνο.
Η δουλειά μου με είχε καταπιεί κυριολεκτικά δούλευα το λιγότερο δώδεκα με δεκαπέντε ώρες και αυτό γιατί; δεν είχα λόγω να σχολάσω, πέρναγα καλά δουλεύοντας.
Η μοναξιά δεν είναι κατάντια και είναι καλύτερα από το να έχεις παρέα και να νιώθεις μόνος.
Καληνύχτα και χάρηκα που σου έγραψα
maistro, σε ευχαριστώ για την επίσκεψη και το σχόλιό σου, που τα εκτίμησα πολύ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχεις δίκιο, για να έχεις φίλους, πρέπει να έχεις χρόνο και τι άλλο ακόμη ξέρεις; Να μην έχεις διαφορά φάσεως. Δηλαδή, να μην είσαι εσύ π.χ. εργένης με δεκαπεντάωρα εργασίας και οι φίλοι σου οικογενειάρχες με τρία παιδιά. Τότε, ακόμη και ώρα να βρεις εσύ, δεν είναι σίγουρο ότι θα βρουν εκείνοι. Πρέπει να έχεις τελικά φίλους και από τον επαγγελματικό σου κύκλο έστω και για αυτό το λόγο, αυτό διαπιστώνω εγώ.
Εγώ σε ζηλεύω που περνούσες καλά δουλεύοντας. Συνήθως κι εγώ καλά περνάω, αλλά όταν για συνεχόμενες εβδομάδες έχεις τέτοιο πρόγραμμα ξεχνάς να ζήσεις. Δεν είναι ποτέ καλό να είναι ο άνθρωπος μονοσήμαντος, να ρίχνει το βάρος σε ένα τομέα. Η μοναξιά δεν είναι σαφώς κατάντια όταν είναι επιλογή, όταν μεταφράζεται σε μοναχικότητα δηλαδή, όταν όμως είναι απρόσκλητη επισκέπτρια, δεν πρέπει κι εσύ να τη φοβίσεις κάπως για να φύγει;
Πάντως με το σχόλιό σου ένιωσα πολύ λιγότερη μοναξιά... Ευχαριστώ κι εγώ χάρηκα περισσότερο που μου έγραψες και αν είσαι θαρραλέος και διαθέτεις χρόνο και όρεξη, να ξαναγράψεις. Και θα κάνω κι εγώ το ίδιο. Ουφ! Αυτό επισήμως ήταν το πρώτο σχόλιο - σεντόνι του μπλογκ κι ευχαριστώ για την υπομονή σου.
Είναι.
ΑπάντησηΔιαγραφήSpy: Ε μα; Άμα τα λέω εγώ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΦάσεις είναι και περνάνε και ξανάρχονται. Συμφωνώ με τον Μαΐστρο ότι η χειρότερη μοναξιά είναι αυτή που νοιώθεις με παρέα! Η μοναχικότητα είναι ευλογία, μόνο που συνήθως έρχεται πολύ αργότερα από τα δικά σου χρόνια. "Συνταγές" για να καταπολεμήσεις τη μοναξιά γράφουν τα λαϊκά περιοδικά, αλλά δεν υπάρχουν τέτοιες. Αν είσαι άνθρωπος σκεπτόμενος και ποιοτικός, βρίσκεις ότι με λίγους μπορείς, τελικά, να κάνεις παρέα. Ο σύντροφος είναι κι αυτό μιά δύσκολη επιλογή. Εκτός αν κλείσεις τα μάτια και συμβιβαστείς μόνο για χάρη των κοινωνικών συμβάσεων, αλλά δεν φαίνεσαι τέτοιος τύπος. Πάντως το πιθανότερο είναι ότι μόνη σου την έχεις επιλέξει τη μοναξιά/μοναχικότητα προκειμένου να μην κάνεις ποιοτικές υποχωρήσεις. Περίμενε, λοιπόν, και θα έρθει μόνη της η αλλαγή, όταν πραγματικα την αποφασίσεις εσύ.
ΑπάντησηΔιαγραφή