Κυριακή 17 Ιανουαρίου 2010

Σ' ευχαριστώ

Ήρθες σιγά σιγά, στα νύχια των ποδιών, προσέχοντας να μην κάνεις θόρυβο και με ξυπνήσεις. Το ένιωθα μέσα στον ύπνο μου σχεδόν, πόσες τύψεις είχες που έφευγες και μετά γυρνούσες πάλι μες το σκοτάδι. Αλλά κι εγώ ήξερα ότι δεν μπορούσες να κάνεις αλλιώς και μέσα μου ευχαριστούσα πάντα όλους τους γνωστούς κι άγνωστους θεούς για την επιστροφή σου. Άλλη μια νύχτα έλεγα, κι έσβηνα νοερά το χαρτάκι από το ημερολόγιο
Αυτό το βράδυ όμως κάτι άλλαζε. Κι αυτό πλησίαζε νυχοπατώντας, απαλά, για να μη με τρομάξει μάλλον. Όμως αυτή τη φορά μου είχε πει το ένστικτο να περιμένω. Ήταν φάντασμα από χθες ή ελπίδα για το αύριο; Δεν ήθελα να μάθω από τόσο νωρίς μάλλον, για αυτό και γύρισα πλευρό κι έκανα πως κοιμάμαι βαθιά, για να κερδίσω ένα λεπτό ακόμη ευτυχισμένης άγνοιας και ηρεμίας.
"Δεν θα ξανάρθω" μου ψιθύρισες στο αυτί. "Το ξέρω πως με ακούς, δεν θα ξανάρθω, κατάλαβες; Εντάξει; Δεν μπορώ. Όταν είμαι μαζί σου, δεν είμαι εγώ, δεν είμαι ελεύθερος, κατάλαβες; Πρέπει να φύγω, αλλιώς θα σε σκοτώσω, Θα πρέπει να σε σκοτώσω, εντάξει; Λοιπόν θα φύγω. Γεια. Βρες άλλο θύτη στα θύματά σου".
Χαμογέλασα από θλίψη, αλλά δεν γύρισα να σε δω. Άκουγα το βήμα σου να φεύγει λυτρωμένο, βασανιστικά ανακουφισμένο, από το σπίτι που το λέγαμε καιρό τώρα "δικό μας" (τι αυταπάτη κι αυτή - να νομίζουμε ότι μπορούμε να διαφεντεύουμε τοίχους και ντουβάρια, ποιο άλλωστε το όφελος να είναι "δικά μας";).
Δεν πρόλαβα μόνο να σου πω την αλήθεια. Πως είχα φύγει πρώτη, πολύ νωρίτερα, πως πετούσα χρόνια πάνω από τα κεφάλια μας, έξω από το σώμα μου, και σου ψιθύριζα στ' αυτί όταν κοιμόσουν "Φύγε, φύγε, θα τρελαθούμε, εντάξει; Φύγε, σώσε μας και τους δυο, ζήσε, θέλω να ζήσω πάλι, θέλω να βλέπω τα φυτά να μεγαλώνουν στους κήπους μου και η ανάσα σου μου τα σκοτώνει. Φύγε".
Έτσι το έλεγα, στην τύχη. Δεν πίστευα ότι με άκουγες. Κι όμως με άκουσες. Με αγάπησες. Έφυγες.
Σ' ευχαριστώ

4 σχόλια:

  1. Ήρθε η ελευθερία σαν λύτρωση από κάτι ήδη μισό..
    Καλημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ελευθερία από μια φυλακή που εμείς οι ίδιοι επιλέγουμε. Μια τόσο γλυκόξινη ελευθερία... από μια τόσο γλυκόξινη φυλακή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Παιδια, μην τρελαίνεστε πάντως, δεν είναι αυτοβιογραφικό ή με κάποιο συγκεκριμένο νόημα, ήταν ένα κείμενο καθαρά αποκύημα της φαντασίας μου εντός ενός λεπτού χθες το βράδυ που ξενυχτούσα στη δουλειά, κάτι σαν ψυχοθεραπεία

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ναι... εντάξει, ψυχοθεραπεία my ass!
    (που λένε και στο χωριό μου)
    Μας πείσατε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή