Τετάρτη 6 Ιουλίου 2011

Δύσκολος καιρός

Είμαι πολύ ερωτευμένη - αυτό νομίζω το έχουν καταλάβει και οι πέτρες πια.
Και πολύ περήφανη που είχα την τύχη να είμαι με έναν άνθρωπο που με έμαθε να ζω και ελπίζω ότι τον έμαθα κι εγώ κάτι (ακούς μωρό μου;;;)
Και μάλλον σας ζαλίζω την οικογένεια με τον τρόπο που διαδηλώνω τη χαρά μου από δω, αλλά δεν θέλω να κάνω αλλιώς, γιατί πραγματικά είμαι εντατικά ευτυχισμένη και βαθιά ικανοποιημένη από την προσωπική μου ζωή. Αυτό θέλω να το γιορτάζω κάθε μέρα (κι έτσι την πληρώνετε εσείς).
Κι ως εδώ καλά. Αλλά όταν περνάς καλά στο σπίτι σου, όταν έχεις εκπληρώσει πάνω κάτω τα θεμελιώδη σου ζητούμενα, τότε έχεις περίσσευμα διάθεσης και χρόνου να κοιτάξεις και λίγο γύρω σου. Και πόσο γαμημένα άτιμο είναι αυτό που κοιτάς να σου μαυρίζει την ψυχή!
Δεν είμαι ηλίθια, ούτε τυφλή. Κι όσο κι αν δεν μου αρέσει να το παραδέχομαι, ούτε μωρό. Την άλλη βδομάδα 35 πια. Το ροζ σύννεφο το εγκατέλειψα καιρό τώρα, από τότε που άρχισε να μπάζει νερά. Κι αν χρησιμοποιώ ροζ γυαλιά πού και πού, είναι ακριβώς γιατί πλέον αρνούμαι να βυθιστώ στη θλίψη. Αυτήν που ίσως κανονικά θα έπρεπε να νιώθω πολύ συχνά τελευταία, μαζί με ανησυχία και οργή για όσα συμβαίνουν σε αυτή τη χώρα, με όλους εμάς ακούσιους θεατές και αμέσως ζημιωθέντες. Σίγουρα έχω ένα σωρό αρνητικά συναισθήματα μέσα μου, δυσκολεύομαι να κοιμηθώ καμιά φορά το βράδυ όπως και πολλοί από εσάς, αναρωτιέμαι τι μέλλον υπάρχει εδώ για μένα, για τους δικούς μου, για όλους μας, φοβάμαι να βρεθώ σε στιγμή αδυναμίας με τις υπάρχουσες συνθήκες, και σε μένα μένει πολύς μήνας στο τέλος του μισθού, η ελπίδα μου τελευταία μοιάζει να ταξιδεύει πάνω σε ακυβέρνητη σχεδία....
Κι άλλα πολλά.
Σέβομαι απεριόριστα όλους εσάς εκεί έξω που έχετε υπερπολλαπλάσιες υποχρεώσεις από τις δικές μου και όμως τα βγάζετε πέρα σαν ήρωες ή σλαλομίστες. Να το ξέρετε, πραγματικά σας σέβομαι από την καρδιά μου. Προσκυνώ κι όσους ξημεροβραδιάζονται στο Σύνταγμα - να εξηγούμαι, όχι αυτούς που ψάχνουν τον τρόπο να κάνουν "καριέρα" πάνω στις πλάτες των ταλαιπωρημένων, τους άλλους λέω, τους πολλούς που είναι εκεί για να δείξουν την αντίθεσή τους χωρίς συμφέροντα και συνθήματα πιασάρικα. Ζηλεύω αληθινά, αυτή την φλέβα που χτυπά τόσο δυνατά κάθε μέρα.
Αποφάσισα όμως κάτι. Η εποχή είναι άσχημη πολύ - και με το παραπάνω. Πού θα βγάλει, δεν το γνωρίζω. Δεν έχω ιδέα. Όμως δεν θα σταματήσω να ζω. Όσο κι όπως μπορώ. Ανακαλύπτοντας νέους τρόπους να χαίρομαι. Γιατί η ζωή είναι μικρή, τόση δα κι η κρίση τούτη μπορεί να κρατήσει δέκα χρόνια. Οπότε; Οπότε δεν συμφέρει.
Επομένως είπαμε - θα ζήσω. Όχι από πεισματική ηλιθιότητα να αναγνωρίσω την κατάσταση έξω. Όχι. Απλώς γιατί αρνούμαι να υποθηκεύσω τα επόμενά μου χρόνια στα πέπλα της Κασσάνδρας. Θα κρατάω το χέρι του άντρα μου και θα νιώθω ευτυχισμένη, κι ας μην έχουμε ούτε ευρώ στην τσέπη. Κάπως θα τα καταφέρουμε. Θα προσπαθήσω να χαρώ περισσότερο τους φίλους μου, όλους όσους έχασα στο όνομα μιας δουλειάς που συνεχώς έτρεχε - και πίσω της κι εγώ. Τους δικούς μου, που τους βλέπω μερικές ώρες το μήνα μέχρι τώρα. Πλέον δεν φαίνεται να έχει νόημα να τρέχω τόσο. Ο αργός χρόνος μοιάζει πιο σημαντικός.
Με αυτά δεν σας λέω να κλείσετε τα μάτια και να παραιτηθείτε στην γλυκανάλατη αταραξία, ενώ στο βάθος ακούγεται η Μελωδία της Ευτυχίας - καθόλου. Σας λέω να προσπαθήσουμε όλοι να είμαστε λιγάααακι έστω ευτυχισμένοι με όσα έχουμε, με όσα θα μας μείνουν τελοσπάντων, στο πείσμα των καιρών.
Είναι καλοκαίρι, το πιο δύσκολο που θυμάμαι μέχρι τώρα. Αλλά ο ήλιος είναι ακόμη στη θέση του και από όσο ξέρω, ακόμη δεν αποτελεί τεκμήριο. Και το καλύτερο; Μπορούμε όλοι να τον χαρούμε λίγο.
Αυτά. Και κλείνοντας το διπλοσέντονο, όπως λέει και ο σύντροφός μου, "Κάτι θα γίνει".
Να είστε καλά

3 σχόλια:

  1. Κοπελιά, αυτό είναι το ζητούμενο, να ζούμε, όσο χάλια είναι οι καιροί μας, δεν μπορούμε να παραδωθούμε..
    Να ζεις καλά έστω και αυτές τι μέρες που είναι γεμάτες ανασφάλεια.. :)
    Και ζήσε τον έρωτά σου!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. αυτό κι αν αποτελεί ρήξη με το κατεστημένο: να τολμάς να'σαι χαρούμενη με όσα έχεις, να χαμογελάς όταν όλοι είναι κατσούφηδες και δυσοίωνοι και να μη βλέπεις παντού μια μαύρη τρύπα έτοιμη να σε κάνει μια χαψιά.

    ποιος μας είπε ότι η ζωή είναι μόνο στα εύκολα καλή; αυτό κι αν είναι μέγα ψέμα περιοπής.

    δε λέω ότι όλα είναι θετικά. απλά ότι μπορούμε να δούμε και τα θετικά αν προσπαθήσουμε.

    κάθε μέρα καλά να'σαι κοκκινοσκουφίτσα και να χαίρεσαι τον ήλιο και τη θάλασσα με τον καλό σου ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Το πιο ακριβό πετράδι σ' αυτό τον κόσμο είναι ο έρωτας! Κράτα τον φυλαγμένο στο πιο θωρακισμένο χρηματοκιβώτιο ρε κοπελιά! μόνο στην καρδιά σου μπορεί να διατηρηθεί, γιατί θέλει και ειδικές συνθήκες ανάπτυξης!

    ΑπάντησηΔιαγραφή